Më kot pres të bëhesh e gjallë
Nuk kam më asnjë shpresë,
E di që s`do të më thuash një fjalë
Ti ke vdekur, e di, nuk ndjen mall!
T.Sokolaj
www.drejttropojes.blogspot.com
Nje vend ku ty te te leshoj.
Nje strofe a note a nje brilant
Ku te te le, te puth, te shkoj.
Te gjej nje fushe a nje lulnaje
Ku butesisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund te te shperndaj.
Dhe te te puth e t' ik pa kthim
Dhe nuk do te dime as ne, askush
Harrimi ish ky, a s'ish harrim.
S'kam kohe te harroj shume gjera
Qe nga mendja ti nxjerr perjete.
Per tragjiket e vjeter e shkreptimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.
Ismail Kadare Pranvere 1990
vargjet qe recitoja do te kujtosh!
Do te te trishten gjinjte prej rritjes se femijeve,
ato sythe te fundit te jetes tende bosh.
Do te jem kaq larg sa duart e tua dylle e mjalte
do te plugojne vec kujtimit te rrenojave t'lakuriqta te mia.
Do te kuptosh qe bore mund te bjere pranveres,
dhe me e vrazhde bora pranveres bie.
qe me pare i derdhja si amfore plote
denuar do jene te vdesin duarsh te mia...
dhe vone se luleve njehere u del esenca
dhe sepse me zerin tend po t'me therrasesh
do jem kaq larg...
Perktheu A.Dizdari
http://www.geocities.com/
s_format/ere.html
3 comments:
"Më kot pres të bëhesh e gjallë
Nuk kam më asnjë shpresë,
E di që s`do të më thuash një fjalë
Ti ke vdekur, e di, nuk ndjen mall!"
Nese do mendoheshe pak me shume tropoja tek dy vargjet e fundit,kjo poezi do merrte formen e duhur.Mgjt,poezia jote ka ndjenje mbi te gjitha,te tjerat rregullohen :).
Teper miqesore eshte gjithcka qe them,tropoja
Nuk kam asnje dyshim per cfare thua Ardita, jane te mirepritura mendimet tua. Keto jane skica spontane, te hedhura ne pune e siper, ne pak kohe pushimi qe kam. Keshtu si po me ndodh muajt e fundit, shpeshhere me vjen ne mendje ajo poezia e Kadarese "kohe e pamjaftueshme"...
"Ti ke vdekur, e di, nuk ndjen mall" --- kulminant si varg!
Post a Comment