Persiatje...

Në natën e zezë pa fund
Mes errësirave që u ringjallën
U rrëzua edhe ky muzg
Që erdhi bashkë me ndarjen

Gjysmëbota tjetër shfaqet
Në rrugët e djersitura nga shiu
U arratisën stacionet dhe parqet
Dhe horizontet errësira i përpiu

T. Sokolaj 26/12/2007

Dhurate per Festa!

Jala e mrekullueshme...

GEZUAR 2008!

E kuptova dhe unë fjalën “Aforfe”

Të paktë janë në lagjen time këtu në Tiranë ata që e dinë çfarë pune bëj. E them këtë sepse jam i sigurt se nuk do të isha përballur edhe unë me një fenomen “të largët” për mua deri tani, nëse shkaktarët e tij do ta dinin me çfarë merrem. Ja pra, ka disa ditë që mua me shëtit në mëndje fjala aforfe. Po, po, aforfe dhe e di që kur më mundon kjo fjalë? Që atë ditë kur poshtë derës së shtëpisë gjeta një faturë të ngatërruar. Ishte një copë letër që uroj të mos jetë përdorur më parë, në të cilën shkruheshin ca gjëra të ngatërruara si përshembull leximi faktik, leximi mujor, leximi fillestar etj, mbaj mend vetëm shumën në fund: 8670 mijë lekë të reja. Ishte fatura e dritave. Nuk kisha një mendim të gatshëm për këtë që po ndodhte, por e tëra u bë objekt i bisedave të përditshme nga të cilat mësova se fatura që kisha paguar unë, ishte më e larta e gjithë familjeve të njerëzve që unë njoh, e me të cilët komunikoj çdo ditë. Po, po, kisha harxhuar më shumë unë, që shkoj në shtëpi në 00:00 në mesnatë dhe dal nga shtëpia në 08:00 sesa familjet që gatuajnë. Në një nga ditët kur po dilja me nge nga banesa ndalova në shkallë dhe pashë matësin e energjisë elektrike. Isha bërë tmerrësisht kurioz dhe mendova të verifikoj. Shigjeta që mat trafikun e energjisë po rrotullohej me një shpejtësi marramendëse. Jam i sigurt nëse ajo “rrotë” do të ishte në ndonjë makinë, ai automjet do të bënte aksident të rëndë. Kthehem në shtëpi dhe heq të gjitha gjërat nga korrenti, por të gjitha ama. Dal sërish në shkallë dhe shikoj. Shënjuesi i matësit elektrik nuk e kishte zbritur fare marshin. Shikoj tre matësa të tjerë të tri apartamenteve që ndodhen në katin tim. Dy prej tyre nuk lëviznin fare ndërsa i treti rrotullohej ngadalë. Nuk kuptova asgjë. Bëra pagesën diku në katin e parë të apartamentit, aty më kishin thënë të lija paratë, tek një dyqan. Ende nuk jam i sigurt nëse duhet të filloj “të hapem” në lagje për punën që bëj. Nuk e kam bërë jo se nuk kam fare qejf të mburrem, por nuk kam kohë të rri aty, shkoj kur shumica e njerëzve janë në gjumë dhe dal kur dalin ata që janë në punë. Jam i sigurt se nëse do ta kisha bërë më parë, nuk do të kisha shansin të kuptoja këtë fjalën e ngatërruar aforfe ashtu siç kam vite që nuk shijoj një gjobë nga policët rrugorë të cilët e kanë mësuar se jam gazetar. Fundja të gjitha kanë një emërues të përbashkët: korrupsionin që na ka mbërthyer keq.

Persiatje...

E di se këtu duhej të ishte një dedikim
Për mungesën tonë, ikjen nga kjo botë
Por kam vendosur të bëj përjashtim
Ti braktis dedikimet, letrat firmosur me lot

Shpresat marrin frymë gjysmë të vdekura
Tani s`kërkoj dedikim, këtë sjellje etiketë
Shpresat prapë gjallojnë, ç`kufoma të shkrehura
Në çastet e fundit, në orën e vdekjes së vërtetë

Pas kaq kohësh në këtë natë të vonë
Është më mirë që shpresat vdiqën, mendoj
Ekuatori mungonte në universin tonë
Pranverë s`kish në qendër, as akuj s`kish në pol

Ja kjo është vdekja e vërtetë e shpresave
Tani s`ka me frymëmarrje ëndërrimesh
U shuan pretendimet e lindura mëngjeseve
Nuk ekzistojnë më as orare takimesh

T. Sokolaj 22-12-2007

Kurban Bajrami, kosovari lutet ne varrezat e te vrareve nga serbet...

Pylli i Kosherishtes...

Pllaja e Javorices, bjeshket ne krah te Qafes se Valbones...

Bjeshket ne veri te Shqiperise (zona e Valbones ne Tropoje)

Persiatje...

Ti mos u bëj xheloze kitarën
Atë e dua më shumë se ty
Mes notash vdes-rroj në ëndërrime
Dhe jetën s`e dua fare, pa melodi

Ti pra mos u bëj xheloze
Çfarë ke që ndihesh keq?
Kur përkëdhel telat tendenciozë
Dhe pluhurat kitarës ia heq

Të dua dhe ty aq shumë, por jo aq
Sa kitarën s`mundem të të dua
Ritmi i saj venat mi kënaq
Dhe gjaku më vërshon si përrua

Përse qan kur kitarën time
E sjell pranë shtratit e mbaj
S`mundem të fle pa ulërimë
Pa uraganet që dalin prej saj

Gjallohem akoma më shumë
Dhe rikthehem sërish tek ti
Të rrëmbej në një natë pa gjumë
Por tek ti nuk gjej dot pentagrame
Ti nuk qan dot me melodi

T.Sokolaj 2007-12-19

Në vend të një fotografie “festive”...

Kam vendosur të mos harxhoj asnjë grimë energjie nga bateritë e aparatit tim të thjeshtë fotografik për të fiksuar atmosferën festive në prag të festave të fundvitit në kryeqytetin e Shqipërisë. Bashkia ka vendosur drita dekorative dhe një pemë gjysëm-të madhe në qendër të Tiranës. Ajo pemë, e njëjta prej tri viteve, është stolisur si mos më mirë me drita shumëngjyrëshe ndërsa në krye të saj mban në yll të madh me pesë cepa. Disa herë kam menduar të fiksoj diçka nga kjo atmosferë për ta sjellë në blogger-in tim personal por më pas kam vendosur të bëj censurë. Shumë mirë që nuk kam gjëra më të mëdha se kaq në kompetencë se kushedi ç`dreqin do kisha katandisur!

Përse e kam marrë këtë vendim proteste?
Sepse dritat e vjetruara dhe zbukurimet dekorative në të vërtetë nuk paraqesin realitetin. Njerëzit nuk janë fare të gëzuar! Jo vetëm se këtë vit kanë më pak para për të shpenzuar gjatë festave të fundvitit, por edhe sepse jeta e tyre ka ndryshuar krejt nën ritmin pa ritëm të ditë-netëve pa energji elektrike në këto temperatura të acarta e të pazakonta për Tiranën. Gjithçka ka ndryshuar. Ora dhe vendi ku mund të pish një çaj, të takosh një të njohur, apo të kërkosh një libër të ri në librari, tani kushtëzohen nga energjia elektrike. I njëjti shkak të kushtëzon kohën kur mund të hysh në internet, të ndjekësh një film apo të punosh në kompjuter. Po, po, gjithçka ka ndryshuar. Për keq fatkeqësisht në këtë vit 2007, por jo vetëm! Kam filluar të aplikoj një shprehje ngushëlluese: Më mirë do të bëhet se më keq s`ka ku vete!

Persiatje...

Lamtumirë natë, po shkoj!
Udhëtarja pa udhë më pret,
Një adresë më duhet të harroj
Të nxjerr nga kujdesa një portret

T.Sokolaj

Persiatje...

Tani s`më vjen aspak inat
Kur e shoh rrugës me një tjetër
Ishte një kohë, kohë e artë
Kur më trazonte shpirt e zemër

Nuk do të jem xheloz për ty
Se veç një jetë na dhuroi Zoti
Ti s`më trazon aspak tani
Nuk më mbyll dot në burgje loti

T. Sokolaj

Ata nuk janë lypës, por Skllevër...

Trazhgim Sokolaj/ TIRANE/ 11 korrik 2007

Oraret e mërzitshme të punës që bëj, nuk me kanë lejuar shpesh, madje pothuajse asnjëherë ta shikoj Tiranën në muzg. Dal në mëngjes nga shtëpia dhe zakonisht kthehem disa orë pas mesnatës por kurrë më herët se 15 minuta para se ora të shënojë 00:00. Më ka qëlluar rrallë gjithsesi, ta shikoj Tiranën në muzg. Duket qytet interesant. Njerëzit sikur ngjajnë më të qetë në atë kohë, nuk nxitojnë për në punë apo në takime. Po si nuk më ka shkuar në mëndje më parë, të shikoj nëse ATA qëndrojnë në vendin e zakonshëm kur muzgu bie në Tiranë. Muzg? Nuk e di nga më erdhi në mendje, por ngaqë në mëngjes i kam parë rrëzë ndërtesave, kur u mendova, Muzgu më ngjau si koha e vetme kur më duket se nuk i kam parë ATA, atje në vendin e tyre, rrugëve me pluhur. E kam vënë re se Tirana duket më e pastër nën gjysmë errësirën e muzgut që “zhduk” pluhurin e pashëm dhe mbeturinat gjithandej. Por asnjëherë nuk më ka shkuar në mendje të shikoj nëse ATA janë aty në muzg, pra kur rrugët e Tiranës fillojnë të errësohen.

E kam fjalën për lypësit. Ata që ulen trotuareve dhe nuk lodhen duke zgjatur dorën gjithë ditën në kohë me shi, ditë të mërzitshme me diell përvëlues apo stinë dimri të ftohta. Dhe e di pse e kam fjalën për lypësat e veçantë të Tiranës? Jo se më parë nuk ma kanë tërhequr vëmendjen, por sot, po po sot, teksa po kaloja gjithë nxitim diku në qendër, pashë një mesoburrë që i fliste asaj. Është një femër me flokë gjysmë të djegura nga dielli dhe gjysmë të gjata, ndoshta të rëna që rri zakonisht në trotuare nga qendra e Tiranës deri në afërsi të Maternitetit që ndodhet pranë Stacionit të Trenit. Ky burrë që po i fliste asaj lypëses femër, ma tërhoqi vëmendjen krejt pasi po i thoshte diçka të tmerrshme. “Rri këtu deri nga ora 5 dhe pastaj lëviz......Nuk di nëse bëhet fjalë për orën pesë të mëngjesit apo pesë të mbasdites. Por jam i sigurt se po e instruktonte kur të dilte, si të rrinte, çfarë të thoshte dhe kur duhej të largohej. Ai burrë, pak i thinjur dhe i veshur në mënyrë të rregullt më tërhoqi vëmendjen teksa fliste me lypësen sepse kishte kontrast mes tyre. Gati sa nuk ndalova edhe pse i ngadalësova hapat. Nuk e di sepse po kaloja dhe teksa po mendoja për mesoburrin, ai me ngjau me një mafioz me të cilin nuk duhet të ngatërrohet askush. Ndaj u përpoqa ti bëja një fotografi fshehurazi teksa ai po i fliste asaj, lypëses që nuk i ndërron rrobat kurrë dhe që flokët nuk e di nëse i kanë rënë, i janë këputur, apo i ka të prera.... E pra, ai që unë mendoj se nuk është vetëm shfrytëzues i asaj, ishte përkulur dhe po i fliste lypëses. Në fillim unë po mendoja mos ishte ndonjë njeri i dhembshur që po e pyeste për prindërit, por shtëpinë.....por jo, kur kisha ngadalësuar hapat e dëgjova, po e instruktonte, po e porosiste. Ja pra, e zgjidha edhe një mister. Gjithmonë kisha menduar nëse ato fjalë që shqiptojnë lypësit nëpër rrugë kur para tyre kalojnë njerëzia, janë të ndjera apo pjesë e profesionit. Tani nuk kam më dyshim, të paktën për pjesën dërrmuese të lypësve. Më erdhi në mendje një artikull interesant i Ll. Tako tek “Peshku pa Uje” disa kohë më parë, që bënte apel, që këtyre lypësve në rrugët e Tiranës, të mos u jepen para, por vetëm ndonjë ushqim. Sepse nëse u japim para ata do të jenë përsëri aty, në rrugë duke kërkuar para të tjera, xhiron e radhës për mesoburrat e veshur pastër e në mënyrë të rregullt. Pak kohë më vonë, në një konferencë Kombëtare për Antitrafikun, mesazhin që kishte dhënë Llukani e pashë në një njoftim zyrtar shtypi që më mbërriti në e-mail. Nuk mendova negativisht. Është një mesazh që duhet ta përsërisim të gjithë, mos u jepni para lypësve në rrugët e Tiranës, ashtu do ti lini përgjithnjë në skllavëri. Në mendje më vijnë tani, breshëritë e fjalëve dhe urimeve që lëshon një tjetër lypëse e cila qëndron diku në afërsi të Stadiumit Dinamo në Tiranë. “Të rroftë e dashura çuni, të rrofshin njerëzit e shtëpisë bosi.....”. Sa inat më vjen, edhe këta duan të mashtrojnë...

Caji i malit...

Persiatje

Më kot pres të bëhesh e gjallë
Nuk kam më asnjë shpresë,
E di që s`do të më thuash një fjalë
Ti ke vdekur, e di, nuk ndjen mall!

T.Sokolaj

Pyll ne shkaterrim, prane Valbones...

...aty ku me ka rene koka...

Persiatje...

Dhuratën time simbolike
Ti e pranove atë mbrëmje vere
Tani kuptoj, që më ike
Pse nuk e mbajte asnjëherë

Të solla tre gurë të çmuar
Ti shifrën tre kishe fiksim
Por s`ish dhuratë e preferuar
Ti e ke hedhur me përçmim?

T.Sokolaj

Persiatje...

Nuk di përse po të pres
U bë kohë që nuk flasim
S`di përse dola herët këtë mëngjes
Në kafenenë ku pinim çajin

Të pres dhe gota me konjak
Po shteron mbi tavolinë
Na tjetërsoi të qenit larg
Bashkëjetesa me vetminë

Në rrugën ku kalon vetëm shiu
Pres herë pas here të më shfaqesh
Të flasim prapë vetvetiu
Vetëm, në rrugica parqesh

T. Sokolaj

Dhermiu...

Ne dalje te Prizrenit, rruga drejt Prishtines...

Sheshi ne qender te Prishtines...(reklame e Birres se Pejes)

Monumenti i Heroit Kombetar Skenderbeu, para godines se Qeverise se Kosoves ne Prishtine...

Biblioteka Kombetare dhe Universiteti i Prishtines...

Ishulli i Sazanit...

Dhermiu...