Ku po shkojmë?! 4 mijë maturantë shqiptarë, ngelin në provime

Ministria e Arsimit në Tiranë shpërndau lajmin se mbi 4 mijë maturantë shqiptarë nuk mundën të arrinin nota kaluese ne provimet e maturës dhe provimet me zgjedhje, të vlefshme për kualifikimin e hyrjes në Fakultete. Mbi 7 mijë të tjerë në fakt, kishin mbetur vitet e kaluara, i përsëritën provimet dhe mbetën përsëri “në klasë” edhe këtë vit. Shqetësues është fakti se edhe ata që i kaluan provimet, nuk kanë rezultate për tu dalluar, nota mesatare është 6.3 nga 10-ta që është maksimumi i vlerësimit sipas sistemit shqiptar.
Ku po shkojmë? Ç`është kjo rrugë pa krye në të cilën po ecin shumë prej nesh?!
E di se ky është një lajm që do të kalojë pa vëmendjen dhe trajtesën e duhur, pa shkaktuar atë alarmin e madh që më pas mund të sjellë një kahje njerëzore për kah ndërgjegjësimi për të ndryshuar diçka. Megjithatë jam thellësisht i shqetësuar. Dhe shqetësimi im nuk gjendet në statistikat e frikshme që sjell Ministria e Arsimit dhe as tek numri i naltë i maturantëve që edhe këtë vit do të bredhin kot më kot rrugëve apo do të marrin kurbetin, sepse nuk do të munden të shkojnë në Fakultet. Përvoja e viteve të fundit ka treguar se në rastin më të keq, disa prej tyre, sigurisht një pakicë, por mjaftueshëm sa për të bërë keq, implikohen edhe në krime si vjedhjet apo droga. Besoj se nuk janë të shumtë nga këta tipa “ngelës”, ata që do të kenë durimin dhe mundësinë për të pritur në stres vitin e ardhshëm për të konkuruar sërish. Shqetësimi im pra, qëndron tek e vërteta, parë sipas meje. Tek e vërteta që besoj se gjendet sadopak, tek ata maturantë që njoh, jo domosdoshmërisht të fisit tim. E kam fjalën për gjithë sojin e maturantëve, që prej atyre që për shkak të lidhjeve të gjakut jam në kontakt me ta dhe i dëgjoj të flasin vetëm për telenovela, apo modulet e lojës më të re elektronike në treg, e duke vazhduar më pas me ata maturantë që i shikoj rrugëve të Tiranës me veshjet apo me celularët më të fundit duke transferuar “file” (video porno apo imazhe të tilla në shumicën e rasteve) me teknologjinë bluetooth, e deri tek ata persona të brezit të tyre, që i shikoj tek e harxhojnë kohën kot ndër kafene duke u marrë më së shumti me muhabete pa pikë vlere dhe në rastin më të mirë, me thashetheme. Prej të gjthë këtyre kam pritur në fakt të dëgjoj një bisedë të këndshme për një libër apo për një ngjarje historike, kam pritur ti shikoj rrugëve me ndonjë dyzinë librash ndër duar duke ecur shpejt për në shtëpi nga padurimi për të nisur leximin. Kam pritur ti shikoj me rroba sportive duke u kthyer nga ndonjë veprimtari ku stërvisin trupin dhe largojnë dhjamin e tepërt që i ka kapluar prej ushqimit të fast-foodeve për shkak se nuk kanë kohë as për ushqim, ngase janë të zënë me të rejat e fundit nga moda, hi-tech apo chatet virtuale e krejt parazitare. Por jo! Për fat të keq, kjo nuk ka ndodhur e në fakt, ky është një ndër shkaqet që më bën ta shikoj si alarmant lajmin që shpërndau Ministria e Arsimit. Një lajm i cili vë në diskutim serioz nivelin e qytetarëve të ardhshëm të këtij vendi, çka është shumë e rëndësishme për ndryshimin e dëshiruar që përmendim çdo ditë thuajse në mënyrë platonike. Kam qenë edhe unë maturant. Nuk kam qenë i shkëlqyer, kjo është e vërtetë, ashtu siç është e vërtetë se ka pasur plot raste kur një drekë, një lojë apo një mbrëmje me shoqëinë me ka larguar tinëzisht prej librave. Ndonjëherë më largonin skitë, të cilat vazhdoj ti kem shumë pasion. Por po aq e vërtetë është se kam qëndruar pa gjumë dhe kohën që u kisha vjedhur përkohësisht librave, ua kam rikthyer dyfish. Është po aq e vërtetë se në ardhmen time e kam parë pikësëpari në rezultatet që kam dhënë në klasë, në dërrasë të zezë apo para komisioneve të vlerësimit, dhe në fund fare, tek emigrimi. Nuk kam asgjë kundër emigrimit, por jam partizan i arsimimit, qoftë edhe i arsimimit në emigrim nëse është e mundur. Gjithsesi unë dhe shumica e bashkëmoshatarëve të mi, kishin një ide për të ardhmen e cila siç e konceptonim varet shumë prej nesh, pra sa do të mësojmë ne dhe jo vetëm në shkollë, por edhe jashtë saj, sepse shkolla është pikënisja prej nga mësohen gjërat e rëndësishme në jetë. Sistemi ynë arsimor ka plot të meta, si çdo fushë tjetër, edhe ai po vuan probleme të informalitetit, evazionit, korrupsionit, mungesës së kushteve dhe pajisjeve teknike e të tjera si këto, por mendoj se gjëra të tilla duhet ti konsiderojmë justifikime dhe të kërkojmë që të japim më shumë. Duke qëndruar përsëri tek rrëfimi autobiografik, theksoj se klasat e ftohta apo mungesa e laboratorëve dhe e sallave me kompiutera, qenë një pengesë për shumë nga brezi ynë, megjithatë nuk ishte e pamundur të përvetësonim dijet që nevojiteshin për tu kualifikuar në Fakultet. Sa më shumë vështirësi kemi kaluar, aq më shumë detyrim për rezultate të larta kemi ndjerë, në raport me sakrificat tona. Arsimi për mua ka qenë një sfidë, një fushë ku konceptoja se ndaj gjithë rrethit që më njihte do të tregoja aftësitë dhe vullnetin tim, një veprim që ia dedikoja përpjekjeve dhe mundit të prindërve të mi që sakrifikuan aq shumë për arsimimin tim, të afërmve dhe xhaxhallarëve që u përpoqën po aq, sikur të më kishin fëmijën e tyre. E kam ditur se duke i bërë të ndihen mirë të gjithë këta njerëz të afërt, do ti siguroja vetes një të ardhme, për të cilën vazhdoj të besoj se do të qe shumë më e mirë nëse do të mësoja më shumë.