Gjakmarrja!

Nuk po e kuptonte as vetë përse e lidhte mungesën e babait në shtëpi me ngjarjen që i kishte ndodhur asaj, që kur mori vesh se ajo nuk kishte marrë pjesë në ceremoninë mortore të të atit, e siç i thoshin, nuk kishte derdhur asnjë pikë loti pas vdekjes së tij.
Nëna megjithatë kishte dy ditë që përkujdesej më shumë ndaj tij, duke i kërkuar që të bënte kujdes. Duke përgjuar fshehurazi bisedat që bëheshin në familje, kishte mësuar se sipas Kanunit, kur vajzat nuk merrnin pjesë në varrimin e të afërmit të vrarë dhe nuk qanin me zë të lartë në shtëpi aq sa të dëgjonin të gjithë vizitorët që shkonin për ngushëllim, kjo ishte një shpallje, një deklarim i përbetuar hakmarrje. E kishte menduar disa herë këtë pa bërë asnjë lidhje me saj dhe kujdesit të vërbër dhe acarues dhe kontollit që nëna po ushtronte ndaj tij prej dy ditësh. Një ndryshim i cili e kishte kufizuar ndjeshëm në daljet e tij në qytet, deri atë ditë kur kapërceu oborrin e shtëpisë duke u kujdesur që porta e madhe të mos shkaktonte zhurmë. Ishte muzg, një muzg që dukej se nuk do të përgjumej kurrë. Ai doli matanë rrugës dhe eci në trotuar deri tek kryqëzimi që pothuajse ishte zhdukur nën rrëmujën e ndërtesave, lëvizjes së makinave më tepër se në katër drejtime dhe kazanëve të plehrave që dukej sikur kishin filluar të villnin, ngase ishin tejmbushur prej javësh. Ndodhej në përjetimet e një dileme të përhumbur për rrugën që duhej të ndiqte në kërkim të takimit me miqtë, që dukej se e kishin harruar në ato dy ditë që ai nuk ishte shfaqur në qytet. I kishte ngadalësuar hapat duke aluduar për vendndodhjen e miqve dhe drejtimin që duhej të ndiqte dhe ashtu, me një ecje të penduar kishte kaluar në anën lindore të kryqëzimit duke hyrë në rrugën që të shpinte në lagjen tjetër. I përgjumur në këtë gjendje moskontrolli, ai kuptoi shumë vonë, nga momenti kur fare pranë kishte ndjerë hapat e dikujt. Një krismë e pasuar nga disa të tjera, preu ajrin e nxehur prej diellit përvëlues që po fshihej pas malit. Ai nuk u zgjua asnjëherë, i përgjumur, dëgjoi fjalët e saj para krismës së parë: të dua, por këtë po e bëj për tim atë. Dhe më pas krismat që i shkaktuan një dëshirë për të pakundërshtueshme për tu rrëzuar. Pesha e rëndesës kishte bërë të sajën, organizmi i tij i shkrehur dhe i clliruar prej pushtetit mbajtës të muskujve që kishin vdekur, u shemb. Dy pika loti ranë nga faqet e saj, në tokë, pranë tij. U zhdukën shpejt sikur ti përpinte toka e nxehtë. Ajo u shfaq në fund të rrugicës që të çonte në varreza, po shkonte të varri i babait, e pasigurt nëse ai do ta dëgjonte ndonjëherë, për ti thënë se kishte marrë hak dhe vetëm pas kësaj, kishte derdhur dy pika lot që ishin zhdukur shpejt!

Bashkuar kortezhit që përcjell gënjeshtrën
Drejt varrezave shkon edhe ajo, si gjithë të tjerët
Sozia e kufomës, në funeral se fsheh buzëqeshjen
të gjallë e percjellin si të vdekur, kaq herët!

Ca gra në të zeza mbahen në krahë të përlotura
Ecin pranë burrave, sikur kërkojnë mbështetje
Gurët në rrugë klithin nën peshën e takave të poshtra
Kjo mbrëmje si të tjerat, nuk ngjan aspak me vdekje