Nëno, kishe të drejtë!

Mbrëmjen e 22 majit 2008, vendosa këtu një postim me titull “Triumf shqiptar në Beograd”! I ndikuar ndoshta nga lodhja e ditë-natës, (sfera e djathtë e trurit duhej të ishte drejt mpirjes, ora kishte kaluar 23:00 dhe unë postimin po e bëja nga kompiuteri i zyrës), por edhe i nxitur prej njëfarë atmosfere entuziaste të krijuar pas kualifikimit në finalen e “Eurovision” të përfaqësueses së Shqipërisë Olta Boka, gjithçka po më ngjante me një triumf, ngjyruar në këtë formë, edhe prej faktit se kënga ishte interpretuar në gjuhën shqipe, atje, në Beograd!
Një ditë më pas, kur isha çliruar prej euforisë, mbërriti një koment interesant.
Ishte E Ëma e Zeqos, e cila shprehej:
Po ce trijumf mor bir i nënës ce trijumf? Trijumf thunet kur fiton na një gjë apo e ka lën mëndja nënën e ka rrudhur? Po sikur pastaja të thyej këmën shejtani e të fitonj qo koce nënës na një vënt të mir ça fjale do ti themi mor të keqen nëna apo që ka çliruar kosovën?
Përgjigja ime aty për aty ishte: Hehehe, e shikoj qe nuk je dakord me mua nëno! Po ti ke mendimin tënd dhe unë kam mendimin tim, apo jo?! Nese fiton qo goce, do themi që na nderoi, por edhe nese nuk fiton, do themi që kendoi shqip në Beograd dhe që doli ne finale, pra gjithsesi, pati një vleresim ndaj saj. Gjithë të mirat nëno!
Por E Ëma e Zeqos, nuk tërhiqet nga mendimet e saj dhe sërish më shkruan: Edhe ti mor beu nënës paç gjithë të mirat, pa kocja në mes të Beogradit ja mori këngës se atje bënej ai koncerti mor bir e nuk vajti të pushtonte Titon. Edhe donte nuk donte qafir Millosheviçi do ta dëgjonte kocen si qën bir qëni se nuk ishte i tinja ahengu. Apo e ka kabim nëna këtë mor paç uratën ti?
Nëno, po të them se nuk e ke fare gabim! Mendoj se ke tërësisht të drejtë në reagimin tënd. Dhe dije se, nuk po ta them për të të bërë qejfin, por po ta them këtu, hapur ku munden ta shikojnë të gjithë, pra KISHE TË DREJTË! Tani çfarë dua të them unë me tërë këtë hallakatje?!!!
Dua të them se komentet e Nënës më vunë në mendime. Dhe pasi u mendova, pasi ndryshova paradigmën time dhe e pashë çështjen në një tjëtër vështrim, arrita në përfundimin se në titull të postimit tim, kishte diçka euforike, përtej asaj që kish ndodhur, të fryrë në masë e ngjyrim, krahasuar me atë çfarë kish ndodhur vërtet. E kjo nuk kish ndodhur vetëm se unë isha euforik e pak i emocionuar në atë momentin kur vendosa postimin bashkë me titullin e tij, por sepse Ne, gazetarët shqiptarë siç mendoj, dhe Unë, siç jam i sigurt, jemi të brumosur me një stil abuziv në vendosjen dhe ndërtimin e titujve. E kam fjalën për shtypin e përditshëm. Kam dëgjuar me qindra herë analiza dhe mendime, por edhe reagime lexuesish, që me të drejtë, thonë se në shtypin shqiptar në 80 për qind të rasteve, brenda artikujve gjejnë gjëra krejt të ndryshme nga ajo çfarë premtohet, lajmërohet dhe kumtohet në titull. E ky është një zhgënjim për ata lexues, pjesën reaguese e më të vlefshme të të cilëve, nuk i kemi më besnikë, ose i kemi humbur fare e ndoshta përgjithnjë.
Tani, që të jemi të qartë, unë prej kohësh, mikut dhe kolegut tim Krasta, i kam sugjeruar ndërtimin e një blogu i cili siç mendoja, duhet të ketë në qendër median. I sugjerova ta ndërtojmë bashkërisht blogun, 4-5 kolegë, në mënyrë që të ketë diversitet në qëndrime, në ide dhe në “akuza”. Dhe në këtë blog, siç projektoja në mëndje, të trajtohej problematika e medias, por kësaj here pa dorashka. Besoj se diskutimi, evidentimi dhe trajtimi i “abuzimeve” nga disa pjesëmarrës është më i besueshëm dhe më produktiv. Reagimi i parë, mbase pak moralist, por sipas meje i drejtë, i Krastës, ishte: A je gati të rrëfehesh? Krasta pra, më kushtëzoi, më tha se duhej të përgatitesha për të rrëfyer “mëkatet” dhe pastaj mund të flisnim për ndërtimin e blogut. Unë besoj se tani e fillova rrëfimin tim këtu ku pata mundësinë, në blogun tim simbolik. Kam cekur shumë pak nga problematike e madhe, por mendoj se gjithsesi është një fillim. Për të shkuar më tej, kërkoj ndihmë dhe pjesëmarrje nga të gjithë. Ky postim është i hapur për ndërhyrje nga të gjithë, përfshirë punonjës të medias por edhe njerëz që nuk kanë lidhje me median, qofshin konsumatorë apo indiferentë ndaj saj. Unë e di se nëse ndonjë prej kolegëve të mi të medias, nuk bën të njëjtën gjë me mua, unë do të jem i vetmi që kam pranuar “abuzimin”, por kjo nuk më tremb. Unë besoj se plaga dhe sëmundja mjekohet e nuk bëhet vdekjeprurëse, nëse ajo pranohet pa përvetësuar psikologjinë e pacientit, por duke zgjedhur e zbatuar modelin e njeriut që sinqerisht kërkon të shërohet dhe e bën këtë me çdo kusht. Unë e di se ky postim, nuk ka asnjë efekt pa pjesëmarrje, ashtu sikurse me gëzim kuptoj, se pjesëmarrja dhe mendimet e të gjithëve, i japin forcën e nevojshme për të ndikuar sadopak.