Këtu s'do jem...

Këtu s'do jem do jem larguar
Ne toke i tretur si te tjerët
Ne kafenenë e preferuar
Nuk do me shohin kamerieret

Dhe neper udhët ku kam ecur
S'do ndihet kolla ime e thate
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Një qiparis si murg i ngrate

Ti do trishtohesh atëherë
Se s'do me kesh ne dhome te gjalle
Dhe kur ne xham te fryje ere
Do qash me erën dalëngadalë

Por kur te jesh mërzitur shume
Ne raft te librave kërkomë
Aty do jem i fshehur unë
Ne ndonjë fjale a ndonjë shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqësh
Dhe un do te zbres do t'vi pranë teje
Ti si dikur me mall do qeshesh
Si një blerim pas një rrekeje.

“Secili ka një histori të tij me këtë poezi të përkryer të poetit dhe shkrimtarit të madh shqiptar Dritëro Agolli. Dikush e ka sjellë ndërmend në ditët apo netët pas një dashurie të humbur. Të tjerë e kanë kujtuar apo recituar në mendje në prag të fundit të një dashurie apo në mesin e lumtur të saj. Mua më ndodhi që për herë të parë, ta dëgjoja të recituar nga Ajo, që kisha dashur shumë, e që në fakt recitonte bukur, me shpirt, me talent, mbase ngaqë shkruante edhe ajo, apo mbase ngaqë ashtu më dukej mua. Nuk e kisha lexuar më parë këtë poezi, e dëgjova për herë të parë atë ditë, ishte dimër...kam vrapuar të blej vëllimin ku ndodhet “Këtu s`do jem” dhe që atëherë e mbaj në shtëpi. Përfundimisht kjo poezi e Agollit, është një nga ato gjërat (e pakta) që më ka bërë edhe njëherë të mendoj se bota nuk është aq e shëmtuar sa duket ndonjëherë, ka plot gjëra të bukura, mjafton ti kërkosh apo të kesh fatin ti njohësh. Poezia vërtet flet për ndarje, braktisje, divorc, për një fund të vërtetë, për një arratisje pa kthim, por është e bukur...shumë e bukur!