Bota në depresion?!!!

Depresioni nuk është tragjedi! Po shikoja një kronikë në “Top Channel” ku specialistët mendojnë se kriza financiare botërore dhe efektet e saj, po shkaktojnë gjithandej depresion. Disa ditë më parë, një drejtues banke në Shqipëri duke folur për krizën, artikuloi diçka të cilën pa u menduar gjatë e miratova: Kriza më shumë se gjithçka tjetër ishte fenomen psikologjik. Ka humbur besimi tek vlera, mundësia, kursimet, kreditë e ku di unë çfarë. Dashur pa dashur këto ditë, në mënyrë instiktive kam harxhuar më pak me idenë që të kem diçka menjanë. Krejt instiktivisht kam konfirmuar ekzistencën e depozitave të mia bankare, pa asnjë shkak, prej një frike me prejardhje të paqartë që shpeshherë ta merr frymën duke të udhëhequr në mendime se depozitat janë zhdukur, e si rrjedhim mundësitë, ekzistenca, fuqia, e ardhmja dhe shpresa janë rrënuar papritur. Krejt i ndryshëm është reagimi instiktiv pasi mësoj se depozitat e mia simbolike janë aty, dhe se nuk ka ndryshuar asgjë, gjithçka është si më parë. E quaj merakun tim të mëparshëm krejt të çmendur, panikun të pavend dhe i kthehem normalitetit duke menduar se edhe unë si shumë të tjerë, jam bombarduar keq prej panikut që përhapet gjithandej. Brenda pak çasteve gjendja e njeriut ndryshon krejtësisht. Në gjithë këtë histori, më ngjan se ka pak depresion, por depresioni nuk është fundi i botës. Ashtu sikurse gëzimet e rralla në jetën e njeriut, ashtu si ditët e përsosura, ashtu si momentet fatlume, njerëzimi përjeton edhe të kundërtat, anën tjetër të medaljes siç preferojnë ta quajnë disa. Dhe përsëri mendoj se njëriu është më i fortë se guri, përsëri besoj se qëniet me ndërgjegje janë boshti i botës dhe se prej reagimeve dhe askionit të tyre varet gjithçka, edhe depresioni, edhe përmasat e tij por mbi të gjitha ekzistenca. Është më mirë të kërkosh, të zbatosh dhe të krijosh rrugëzgjidhje, pra shkurtimisht të gjendesh në luftë dhe në aksion, sesa të pleksesh në pragjet depresive e të rrish menjanë duarkryq kur gjithë filozofët e botës dhe të të gjitha koërave, kanë miratuar idenë se prej boshllëkut, mungesës së substancës, lëndës apo materies, lind vetëm eter. Përqendrimi në sfida është materie, është ekzistencë, është bashkimi i vëmendjes, dëshirave dhe qëllimeve që i hap rrugë aplikimit fizik të përballjes me betejat ndaj të cilave njeriu gjithnjë ka një mundësi që shpie drejt fitores. Ky itinerar i ndërlikuar për tek fitorja gjendet vetëm me qetësi shpirtërore, përqendrim mendor dhe gatishmëri fizike dhe besim të pa lëkundur në fitore.