Thursday, July 31, 2008
Dilema per Universitetin e Vlores...
Debati që ka shpërthyer ditët e fundit në Shqipëri, lidhur me emrin që duhet të mbajë Universiteti “Ismail Qemali” në Vlorë, ka vënë në lëvizje mëndjet krijuese të cilat pasi parashikuan vullnetin e pa epur te drejtuesve të këtij Universiteti për ti hequr instituconit emrin e “Ismail Qemalit”. Në adresën time në e-mail, rreth mesditës së sotme mbërritën këto variante për emërtimin që mund të ketë Universiteti i Vlorës, me qëllim ndërkombëtarizimin e tij, për shkak se drejtuesit aktualë, mendojnë se emri “Ismail Qemali”, nuk është edhe aq komercial!!!
Wednesday, July 30, 2008
Gjakmarrja!
Nuk po e kuptonte as vetë përse e lidhte mungesën e babait në shtëpi me ngjarjen që i kishte ndodhur asaj, që kur mori vesh se ajo nuk kishte marrë pjesë në ceremoninë mortore të të atit, e siç i thoshin, nuk kishte derdhur asnjë pikë loti pas vdekjes së tij.
Nëna megjithatë kishte dy ditë që përkujdesej më shumë ndaj tij, duke i kërkuar që të bënte kujdes. Duke përgjuar fshehurazi bisedat që bëheshin në familje, kishte mësuar se sipas Kanunit, kur vajzat nuk merrnin pjesë në varrimin e të afërmit të vrarë dhe nuk qanin me zë të lartë në shtëpi aq sa të dëgjonin të gjithë vizitorët që shkonin për ngushëllim, kjo ishte një shpallje, një deklarim i përbetuar hakmarrje. E kishte menduar disa herë këtë pa bërë asnjë lidhje me saj dhe kujdesit të vërbër dhe acarues dhe kontollit që nëna po ushtronte ndaj tij prej dy ditësh. Një ndryshim i cili e kishte kufizuar ndjeshëm në daljet e tij në qytet, deri atë ditë kur kapërceu oborrin e shtëpisë duke u kujdesur që porta e madhe të mos shkaktonte zhurmë. Ishte muzg, një muzg që dukej se nuk do të përgjumej kurrë. Ai doli matanë rrugës dhe eci në trotuar deri tek kryqëzimi që pothuajse ishte zhdukur nën rrëmujën e ndërtesave, lëvizjes së makinave më tepër se në katër drejtime dhe kazanëve të plehrave që dukej sikur kishin filluar të villnin, ngase ishin tejmbushur prej javësh. Ndodhej në përjetimet e një dileme të përhumbur për rrugën që duhej të ndiqte në kërkim të takimit me miqtë, që dukej se e kishin harruar në ato dy ditë që ai nuk ishte shfaqur në qytet. I kishte ngadalësuar hapat duke aluduar për vendndodhjen e miqve dhe drejtimin që duhej të ndiqte dhe ashtu, me një ecje të penduar kishte kaluar në anën lindore të kryqëzimit duke hyrë në rrugën që të shpinte në lagjen tjetër. I përgjumur në këtë gjendje moskontrolli, ai kuptoi shumë vonë, nga momenti kur fare pranë kishte ndjerë hapat e dikujt. Një krismë e pasuar nga disa të tjera, preu ajrin e nxehur prej diellit përvëlues që po fshihej pas malit. Ai nuk u zgjua asnjëherë, i përgjumur, dëgjoi fjalët e saj para krismës së parë: të dua, por këtë po e bëj për tim atë. Dhe më pas krismat që i shkaktuan një dëshirë për të pakundërshtueshme për tu rrëzuar. Pesha e rëndesës kishte bërë të sajën, organizmi i tij i shkrehur dhe i clliruar prej pushtetit mbajtës të muskujve që kishin vdekur, u shemb. Dy pika loti ranë nga faqet e saj, në tokë, pranë tij. U zhdukën shpejt sikur ti përpinte toka e nxehtë. Ajo u shfaq në fund të rrugicës që të çonte në varreza, po shkonte të varri i babait, e pasigurt nëse ai do ta dëgjonte ndonjëherë, për ti thënë se kishte marrë hak dhe vetëm pas kësaj, kishte derdhur dy pika lot që ishin zhdukur shpejt!
Bashkuar kortezhit që përcjell gënjeshtrën
Drejt varrezave shkon edhe ajo, si gjithë të tjerët
Sozia e kufomës, në funeral se fsheh buzëqeshjen
të gjallë e percjellin si të vdekur, kaq herët!
Ca gra në të zeza mbahen në krahë të përlotura
Ecin pranë burrave, sikur kërkojnë mbështetje
Gurët në rrugë klithin nën peshën e takave të poshtra
Kjo mbrëmje si të tjerat, nuk ngjan aspak me vdekje
Nëna megjithatë kishte dy ditë që përkujdesej më shumë ndaj tij, duke i kërkuar që të bënte kujdes. Duke përgjuar fshehurazi bisedat që bëheshin në familje, kishte mësuar se sipas Kanunit, kur vajzat nuk merrnin pjesë në varrimin e të afërmit të vrarë dhe nuk qanin me zë të lartë në shtëpi aq sa të dëgjonin të gjithë vizitorët që shkonin për ngushëllim, kjo ishte një shpallje, një deklarim i përbetuar hakmarrje. E kishte menduar disa herë këtë pa bërë asnjë lidhje me saj dhe kujdesit të vërbër dhe acarues dhe kontollit që nëna po ushtronte ndaj tij prej dy ditësh. Një ndryshim i cili e kishte kufizuar ndjeshëm në daljet e tij në qytet, deri atë ditë kur kapërceu oborrin e shtëpisë duke u kujdesur që porta e madhe të mos shkaktonte zhurmë. Ishte muzg, një muzg që dukej se nuk do të përgjumej kurrë. Ai doli matanë rrugës dhe eci në trotuar deri tek kryqëzimi që pothuajse ishte zhdukur nën rrëmujën e ndërtesave, lëvizjes së makinave më tepër se në katër drejtime dhe kazanëve të plehrave që dukej sikur kishin filluar të villnin, ngase ishin tejmbushur prej javësh. Ndodhej në përjetimet e një dileme të përhumbur për rrugën që duhej të ndiqte në kërkim të takimit me miqtë, që dukej se e kishin harruar në ato dy ditë që ai nuk ishte shfaqur në qytet. I kishte ngadalësuar hapat duke aluduar për vendndodhjen e miqve dhe drejtimin që duhej të ndiqte dhe ashtu, me një ecje të penduar kishte kaluar në anën lindore të kryqëzimit duke hyrë në rrugën që të shpinte në lagjen tjetër. I përgjumur në këtë gjendje moskontrolli, ai kuptoi shumë vonë, nga momenti kur fare pranë kishte ndjerë hapat e dikujt. Një krismë e pasuar nga disa të tjera, preu ajrin e nxehur prej diellit përvëlues që po fshihej pas malit. Ai nuk u zgjua asnjëherë, i përgjumur, dëgjoi fjalët e saj para krismës së parë: të dua, por këtë po e bëj për tim atë. Dhe më pas krismat që i shkaktuan një dëshirë për të pakundërshtueshme për tu rrëzuar. Pesha e rëndesës kishte bërë të sajën, organizmi i tij i shkrehur dhe i clliruar prej pushtetit mbajtës të muskujve që kishin vdekur, u shemb. Dy pika loti ranë nga faqet e saj, në tokë, pranë tij. U zhdukën shpejt sikur ti përpinte toka e nxehtë. Ajo u shfaq në fund të rrugicës që të çonte në varreza, po shkonte të varri i babait, e pasigurt nëse ai do ta dëgjonte ndonjëherë, për ti thënë se kishte marrë hak dhe vetëm pas kësaj, kishte derdhur dy pika lot që ishin zhdukur shpejt!
Bashkuar kortezhit që përcjell gënjeshtrën
Drejt varrezave shkon edhe ajo, si gjithë të tjerët
Sozia e kufomës, në funeral se fsheh buzëqeshjen
të gjallë e percjellin si të vdekur, kaq herët!
Ca gra në të zeza mbahen në krahë të përlotura
Ecin pranë burrave, sikur kërkojnë mbështetje
Gurët në rrugë klithin nën peshën e takave të poshtra
Kjo mbrëmje si të tjerat, nuk ngjan aspak me vdekje
Monday, July 28, 2008
Rrumpallë deputetësh!
Ca vite më parë, shtetarët tanë, pra deputetët por jo vetëm ata, miratuan një ligj të quajtur Kodi Rrugor. I cili në një ndër nenet e tij më të qarta thotë se është i ndaluar parkimi i makinave në trotuar. Me ligjin që kanë bërë këta deputetë, policia rrugore më gjobit mua, ty, ata, ato, pra të gjithëve ne, sa herë e kalojmë cakun sadopak, sepse për parkim në trotuar, rrallë ka ndodhur të na ndëshkojnë. Jo se e kemi bërë krimin dhe kemi shpëtuar paq, porse nuk kemi tentuar ndonjëherë të parkojmë në trotuar. Dhe ja, këta deputetët që kanë bërë atë ligjin dhe e kanë miratuar më pas, si i parkojnë makinat e tyre luksoze bash përpara Parlamentit, në qendër të Tiranës. Një rrumpallë luksoze fund e krye! Ngjan me një subjekt të rëndomtë, por po mendoja për kembësorët! Sikur të lëviznin në pjesën e rrugës të caktuar pë makinat, meqë trotuari nuk ka vend për ta. Sa të rrezikuar do të ishin nga këto makina që kur lihen pa pikë meraku në trotuar për orë të tëra, kushedi çfarë i punojne normave të shpejtësisë së lejuar!
Sunday, July 27, 2008
Ku po shkojmë?! 4 mijë maturantë shqiptarë, ngelin në provime
Ministria e Arsimit në Tiranë shpërndau lajmin se mbi 4 mijë maturantë shqiptarë nuk mundën të arrinin nota kaluese ne provimet e maturës dhe provimet me zgjedhje, të vlefshme për kualifikimin e hyrjes në Fakultete. Mbi 7 mijë të tjerë në fakt, kishin mbetur vitet e kaluara, i përsëritën provimet dhe mbetën përsëri “në klasë” edhe këtë vit. Shqetësues është fakti se edhe ata që i kaluan provimet, nuk kanë rezultate për tu dalluar, nota mesatare është 6.3 nga 10-ta që është maksimumi i vlerësimit sipas sistemit shqiptar.
Ku po shkojmë? Ç`është kjo rrugë pa krye në të cilën po ecin shumë prej nesh?!
E di se ky është një lajm që do të kalojë pa vëmendjen dhe trajtesën e duhur, pa shkaktuar atë alarmin e madh që më pas mund të sjellë një kahje njerëzore për kah ndërgjegjësimi për të ndryshuar diçka. Megjithatë jam thellësisht i shqetësuar. Dhe shqetësimi im nuk gjendet në statistikat e frikshme që sjell Ministria e Arsimit dhe as tek numri i naltë i maturantëve që edhe këtë vit do të bredhin kot më kot rrugëve apo do të marrin kurbetin, sepse nuk do të munden të shkojnë në Fakultet. Përvoja e viteve të fundit ka treguar se në rastin më të keq, disa prej tyre, sigurisht një pakicë, por mjaftueshëm sa për të bërë keq, implikohen edhe në krime si vjedhjet apo droga. Besoj se nuk janë të shumtë nga këta tipa “ngelës”, ata që do të kenë durimin dhe mundësinë për të pritur në stres vitin e ardhshëm për të konkuruar sërish. Shqetësimi im pra, qëndron tek e vërteta, parë sipas meje. Tek e vërteta që besoj se gjendet sadopak, tek ata maturantë që njoh, jo domosdoshmërisht të fisit tim. E kam fjalën për gjithë sojin e maturantëve, që prej atyre që për shkak të lidhjeve të gjakut jam në kontakt me ta dhe i dëgjoj të flasin vetëm për telenovela, apo modulet e lojës më të re elektronike në treg, e duke vazhduar më pas me ata maturantë që i shikoj rrugëve të Tiranës me veshjet apo me celularët më të fundit duke transferuar “file” (video porno apo imazhe të tilla në shumicën e rasteve) me teknologjinë bluetooth, e deri tek ata persona të brezit të tyre, që i shikoj tek e harxhojnë kohën kot ndër kafene duke u marrë më së shumti me muhabete pa pikë vlere dhe në rastin më të mirë, me thashetheme. Prej të gjthë këtyre kam pritur në fakt të dëgjoj një bisedë të këndshme për një libër apo për një ngjarje historike, kam pritur ti shikoj rrugëve me ndonjë dyzinë librash ndër duar duke ecur shpejt për në shtëpi nga padurimi për të nisur leximin. Kam pritur ti shikoj me rroba sportive duke u kthyer nga ndonjë veprimtari ku stërvisin trupin dhe largojnë dhjamin e tepërt që i ka kapluar prej ushqimit të fast-foodeve për shkak se nuk kanë kohë as për ushqim, ngase janë të zënë me të rejat e fundit nga moda, hi-tech apo chatet virtuale e krejt parazitare. Por jo! Për fat të keq, kjo nuk ka ndodhur e në fakt, ky është një ndër shkaqet që më bën ta shikoj si alarmant lajmin që shpërndau Ministria e Arsimit. Një lajm i cili vë në diskutim serioz nivelin e qytetarëve të ardhshëm të këtij vendi, çka është shumë e rëndësishme për ndryshimin e dëshiruar që përmendim çdo ditë thuajse në mënyrë platonike. Kam qenë edhe unë maturant. Nuk kam qenë i shkëlqyer, kjo është e vërtetë, ashtu siç është e vërtetë se ka pasur plot raste kur një drekë, një lojë apo një mbrëmje me shoqëinë me ka larguar tinëzisht prej librave. Ndonjëherë më largonin skitë, të cilat vazhdoj ti kem shumë pasion. Por po aq e vërtetë është se kam qëndruar pa gjumë dhe kohën që u kisha vjedhur përkohësisht librave, ua kam rikthyer dyfish. Është po aq e vërtetë se në ardhmen time e kam parë pikësëpari në rezultatet që kam dhënë në klasë, në dërrasë të zezë apo para komisioneve të vlerësimit, dhe në fund fare, tek emigrimi. Nuk kam asgjë kundër emigrimit, por jam partizan i arsimimit, qoftë edhe i arsimimit në emigrim nëse është e mundur. Gjithsesi unë dhe shumica e bashkëmoshatarëve të mi, kishin një ide për të ardhmen e cila siç e konceptonim varet shumë prej nesh, pra sa do të mësojmë ne dhe jo vetëm në shkollë, por edhe jashtë saj, sepse shkolla është pikënisja prej nga mësohen gjërat e rëndësishme në jetë. Sistemi ynë arsimor ka plot të meta, si çdo fushë tjetër, edhe ai po vuan probleme të informalitetit, evazionit, korrupsionit, mungesës së kushteve dhe pajisjeve teknike e të tjera si këto, por mendoj se gjëra të tilla duhet ti konsiderojmë justifikime dhe të kërkojmë që të japim më shumë. Duke qëndruar përsëri tek rrëfimi autobiografik, theksoj se klasat e ftohta apo mungesa e laboratorëve dhe e sallave me kompiutera, qenë një pengesë për shumë nga brezi ynë, megjithatë nuk ishte e pamundur të përvetësonim dijet që nevojiteshin për tu kualifikuar në Fakultet. Sa më shumë vështirësi kemi kaluar, aq më shumë detyrim për rezultate të larta kemi ndjerë, në raport me sakrificat tona. Arsimi për mua ka qenë një sfidë, një fushë ku konceptoja se ndaj gjithë rrethit që më njihte do të tregoja aftësitë dhe vullnetin tim, një veprim që ia dedikoja përpjekjeve dhe mundit të prindërve të mi që sakrifikuan aq shumë për arsimimin tim, të afërmve dhe xhaxhallarëve që u përpoqën po aq, sikur të më kishin fëmijën e tyre. E kam ditur se duke i bërë të ndihen mirë të gjithë këta njerëz të afërt, do ti siguroja vetes një të ardhme, për të cilën vazhdoj të besoj se do të qe shumë më e mirë nëse do të mësoja më shumë.
Ku po shkojmë? Ç`është kjo rrugë pa krye në të cilën po ecin shumë prej nesh?!
E di se ky është një lajm që do të kalojë pa vëmendjen dhe trajtesën e duhur, pa shkaktuar atë alarmin e madh që më pas mund të sjellë një kahje njerëzore për kah ndërgjegjësimi për të ndryshuar diçka. Megjithatë jam thellësisht i shqetësuar. Dhe shqetësimi im nuk gjendet në statistikat e frikshme që sjell Ministria e Arsimit dhe as tek numri i naltë i maturantëve që edhe këtë vit do të bredhin kot më kot rrugëve apo do të marrin kurbetin, sepse nuk do të munden të shkojnë në Fakultet. Përvoja e viteve të fundit ka treguar se në rastin më të keq, disa prej tyre, sigurisht një pakicë, por mjaftueshëm sa për të bërë keq, implikohen edhe në krime si vjedhjet apo droga. Besoj se nuk janë të shumtë nga këta tipa “ngelës”, ata që do të kenë durimin dhe mundësinë për të pritur në stres vitin e ardhshëm për të konkuruar sërish. Shqetësimi im pra, qëndron tek e vërteta, parë sipas meje. Tek e vërteta që besoj se gjendet sadopak, tek ata maturantë që njoh, jo domosdoshmërisht të fisit tim. E kam fjalën për gjithë sojin e maturantëve, që prej atyre që për shkak të lidhjeve të gjakut jam në kontakt me ta dhe i dëgjoj të flasin vetëm për telenovela, apo modulet e lojës më të re elektronike në treg, e duke vazhduar më pas me ata maturantë që i shikoj rrugëve të Tiranës me veshjet apo me celularët më të fundit duke transferuar “file” (video porno apo imazhe të tilla në shumicën e rasteve) me teknologjinë bluetooth, e deri tek ata persona të brezit të tyre, që i shikoj tek e harxhojnë kohën kot ndër kafene duke u marrë më së shumti me muhabete pa pikë vlere dhe në rastin më të mirë, me thashetheme. Prej të gjthë këtyre kam pritur në fakt të dëgjoj një bisedë të këndshme për një libër apo për një ngjarje historike, kam pritur ti shikoj rrugëve me ndonjë dyzinë librash ndër duar duke ecur shpejt për në shtëpi nga padurimi për të nisur leximin. Kam pritur ti shikoj me rroba sportive duke u kthyer nga ndonjë veprimtari ku stërvisin trupin dhe largojnë dhjamin e tepërt që i ka kapluar prej ushqimit të fast-foodeve për shkak se nuk kanë kohë as për ushqim, ngase janë të zënë me të rejat e fundit nga moda, hi-tech apo chatet virtuale e krejt parazitare. Por jo! Për fat të keq, kjo nuk ka ndodhur e në fakt, ky është një ndër shkaqet që më bën ta shikoj si alarmant lajmin që shpërndau Ministria e Arsimit. Një lajm i cili vë në diskutim serioz nivelin e qytetarëve të ardhshëm të këtij vendi, çka është shumë e rëndësishme për ndryshimin e dëshiruar që përmendim çdo ditë thuajse në mënyrë platonike. Kam qenë edhe unë maturant. Nuk kam qenë i shkëlqyer, kjo është e vërtetë, ashtu siç është e vërtetë se ka pasur plot raste kur një drekë, një lojë apo një mbrëmje me shoqëinë me ka larguar tinëzisht prej librave. Ndonjëherë më largonin skitë, të cilat vazhdoj ti kem shumë pasion. Por po aq e vërtetë është se kam qëndruar pa gjumë dhe kohën që u kisha vjedhur përkohësisht librave, ua kam rikthyer dyfish. Është po aq e vërtetë se në ardhmen time e kam parë pikësëpari në rezultatet që kam dhënë në klasë, në dërrasë të zezë apo para komisioneve të vlerësimit, dhe në fund fare, tek emigrimi. Nuk kam asgjë kundër emigrimit, por jam partizan i arsimimit, qoftë edhe i arsimimit në emigrim nëse është e mundur. Gjithsesi unë dhe shumica e bashkëmoshatarëve të mi, kishin një ide për të ardhmen e cila siç e konceptonim varet shumë prej nesh, pra sa do të mësojmë ne dhe jo vetëm në shkollë, por edhe jashtë saj, sepse shkolla është pikënisja prej nga mësohen gjërat e rëndësishme në jetë. Sistemi ynë arsimor ka plot të meta, si çdo fushë tjetër, edhe ai po vuan probleme të informalitetit, evazionit, korrupsionit, mungesës së kushteve dhe pajisjeve teknike e të tjera si këto, por mendoj se gjëra të tilla duhet ti konsiderojmë justifikime dhe të kërkojmë që të japim më shumë. Duke qëndruar përsëri tek rrëfimi autobiografik, theksoj se klasat e ftohta apo mungesa e laboratorëve dhe e sallave me kompiutera, qenë një pengesë për shumë nga brezi ynë, megjithatë nuk ishte e pamundur të përvetësonim dijet që nevojiteshin për tu kualifikuar në Fakultet. Sa më shumë vështirësi kemi kaluar, aq më shumë detyrim për rezultate të larta kemi ndjerë, në raport me sakrificat tona. Arsimi për mua ka qenë një sfidë, një fushë ku konceptoja se ndaj gjithë rrethit që më njihte do të tregoja aftësitë dhe vullnetin tim, një veprim që ia dedikoja përpjekjeve dhe mundit të prindërve të mi që sakrifikuan aq shumë për arsimimin tim, të afërmve dhe xhaxhallarëve që u përpoqën po aq, sikur të më kishin fëmijën e tyre. E kam ditur se duke i bërë të ndihen mirë të gjithë këta njerëz të afërt, do ti siguroja vetes një të ardhme, për të cilën vazhdoj të besoj se do të qe shumë më e mirë nëse do të mësoja më shumë.
Saturday, July 26, 2008
Porti i Jahteve ne Orikum
Foto:ATSH
ORIKUM, 26 Korrik/ATSH-H.Koçi/- Prej pak vitesh, në një nga pjesët më panoramike të qytezës bregdetare të Orikumit, rreth 20 km larg Vlorës, funksionon i vetmi port turistik i jahteve në Shqipëri, i cili mund të cilësohet padyshim si një model i turizmit elitar.
Kjo jo vetëm për standardet që ofron, por në radhë të parë për kategorinë e klientëve të tij turistë, që qarkullojnë me mjetet e tyre, jahte luksoze në Mesdhe. Mjaft prej tyre në këtë itinerar detar, që nis nga porti i Dubrovnikut ndalojnë në Orikum, për të vazhduar më pas me Korfuzin e më tej.
Luan Bitri, një 35 vjeçar me trup mesatar, administrator i kompleksit (pjesës detare të tij), thotë se "gjatë vitit të kaluar në bankinat e portit u ankoruan 350 veliera, një pjesë prej të cilave ishin pjesëmarrëse në regatat që u zhvilluan”. Por, shton ai krahas tyre mjaft turistë të tjerë të huaj, italianë, francezë, anglezë, ankoruan mjetet e tyre luksoze në bankinat e këtij porti.
Administratori Bitri nuk i ndahet për asnjë moment portit turistik. Ai ka ndërtuar banesën e vet, një vilë e këndshme, shumë pranë kompleksit. Prandaj dhe qëndron natë e ditë, në vigjilje të punës. I veshur me një bluzë në ngjyrë të kuqe dhe me një kapele verore në kokë, shprehet se tashmë ky objekt e ka marrë profilin e plotë të tij në funksion të synimit për të cilin është ndërtuar.
Sipas tij, nga 1 maji- 26 qershor të këtij viti janë zhvilluar dy regata, me itinerar Brindisi-Orikum e Otranto-Orikum, ku morën pjesë rreth 60 veliera të drejtuara nga nautistë nga qytete të ndryshme të Italisë. Ai shpreson se në vazhdimësi të sezonit do të jenë të shumtë turistët nautistë, që do të frekuentojnë këtë pjesë të bregdetit shqiptar. Kompleksi turistik i jahteve, shprehet ai, ofron të gjitha kushtet e nevojshme për një turizëm të tillë.
Në fakt, që sa hyn në portën kryesore të kompleksit përballesh jo vetëm me një mjedis "fin", por dhe me një standard sigurie që shfaqet ngado. Roja që të pret tek hyrja, pas komunikimit me telefon, me drejtuesit e portit, na shoqëron deri atje, ku na presin të tjerë njerëz.
Kompleksi turistik i portit të jahteve, ka një sipërfaqe të përgjithshme prej rreth 12.7 hektarë. Në të mund të ankorohen 620 mjete lundruese, me gjatësi 10 deri në 30 metra. Në dy godinat e tij numërohen 60 njësi akomodimi, në përputhje me standardet më të përparuara bashkëkohore. Furnizimi me ujë dhe energji elektrike sigurohet nga burime të pavarura nga rrjetet e përgjithshme
Si lindi një port jahtesh
Për të shkuar nga Vlora në këtë port, i shndërruar në një epiqendër të nautistëve italianë e më gjerë, duhet të përshkuash një distancë prej jo më tepër se 20 km. I konceptuar si një kompleks turistik i standardeve më të përparuara bashkëkohore, porti i jahteve në Orikum 'lindi' si një nismë e investitorit italian, Giorgio Alfo. Punimet nisën në qershor të vitit 1996 në një ceremoni, ku ishin të pranishëm ministra dhe drejtuesit më të lartë vendorë. Projekti me një vlerë prej rreth 6 milionë USD (me kursin e kohës), ishte i konceptuar në dy faza "A" dhe "B". Në secilën prej tyre u parashikuan punime specifike me synimet dhe funksionet përkatëse. Porti u vu në funksion në qershor të vitit 2004 me përfundimin e fazës së parë të punimeve.Perspektiva e tij konceptohet me dimensione të tjera, në funksion të faktorëve të ndryshëm, që lidhen me standardet e zhvillimit të turizmit nautik. Në fakt synimi i ideatorëve të këtij kompleksi ishte pikërisht ky lloj turizmi, i cili sot po merr përmasa gjithnjë e më të gjera. Ai është futur në një rrjedhë dinamike me protagonistë, personazhe të njohura të jetës politike, ekonomike, sociale e akademike, në vendet respektive. Shoqatat e nautistëve që janë të konsoliduara sot në vendet e pellgut të Mesdheut e më gjerë kanë në përbërje të tyre emra të tillë. Gjatë viteve të fundit, porti turistik i jahteve në Orikum, është shndërruar në një epiqendër të nautistëve italianë e më gjerë. Çdo vit përgjatë sezonit veror ai është destinacion për mjaft nga aktivitetet e tyre. Dhjetëra nautistë italianë dhe vendeve të tjera, pjesëmarrës në regatat (garat me anijet turistike me vela e motorë), frekuentojnë për ditë të tëra kompleksin turistik të jahteve në Orikum, por edhe pjesën tjetër të bregdetit turistik të Radhimës e më gjerë. Kompleksi është i përbërë nga dy godina kryesore, me një arkitekturë të veçantë. Fasadat e tyre vështrojnë nga deti. Një shesh i thyer këndshëm, me elementë dekorativë, zbret deri në sipërfaqen ujore, që kufizohet nga bankinat e ankorimit të mjeteve lundruese turistike. Disa dhjetëra veliera, jahte e barka me motorë 'pushojnë' në këto bankina, në pritje të pronarëve të tyre që vijnë për periudha të ndryshme pushimesh. Ata janë shtetas italianë, apo nga ndonjë vend tjetër, që i kanë lënë këto mjete në ruajtje, kundrejt tarifave të caktuara. Ky është edhe një nga shërbimet që ofrohen në portin e jahteve në Orikum, ku shpesh kanë qenë mysafirë emra të njohur të muzikës, artit e sportit. Njëri prej tyre, notari i mirënjohur italian, Paolo Pinto, ka qenë më shumë se një herë në këtë kompleks turistik. Më shumë se një vit më parë, në këtë port, qëndroi për disa muaj, një profesor i moshuar anglez. Pas një problemi në familjen e vet, ai zgjodhi për të kaluar ditët e fundit të jetës në këtë kompleks, ku pjesën më të madhe të kohës qëndronte në jahtin e ankoruar në një nga bankinat. Profesori anglez la amanet të varrosej në Orikum, si një mirënjohje ndaj këtij vendi që e mirëpriti...
Friday, July 25, 2008
SOLIDARIZIM! KJO ESHTE NJE VJEDHJE, SI GJITHE GRABITJET TJERA!
GAZETA "Agon", VJEDH SERISH SHKRIMET E BLOGUT "ARTI NE KOHERAT E KOLERES"!
Baterdia e rradhes mori serisht jete prej gazetares sharlatane -Eralda Kenaj dhe gazetes hajdute -Gazeta Agon. Ne artikullin e dates 22.07.2008 me titull: "Rembrand, mjeshtri i portreteve që zbulon sekretet e njeriut" artikullshkruesja Eralda Kenaj pervetesoi pa as me te voglin hezitim pjese te analizes sime -tek blogu ne fjale- mbi Rembrandin; analize kjo e dates 18.06.2008 me titull "Pershendetje Rembrand", por edhe ate te dates 21.06.2008 me titull "Autoportretet e Rembrandit".
Pjeset e vjedhura :
... Ai është një nga vëzhguesit më të mprehtë të qenies njerëzore në hapësirat e Arteve Vizive. Një nga ata gjigandë të hulumtimit dhe zhbirimit të shpirtit, që nëpërmjet gjenisë së tij krijuese na bëri shumë më të pasur; na bëri të shohim botën dhë gjërat nëpërmjet një prizmi tërësisht të ri. Një avokat i paepur i individit dhe universit të tij. Tronditës, prekës dhe vital nëpërmjet rrjedhave të jetës, por edhe nëpërmjet forcës së tij intelektuale dhe mbi të gjitha humane.
Arti i tij është një shembull konkret i një revolucioni titan artistik, si në formë, në koncept, e në perceptim; por edhe shprehje perfekte e shkallës sipërore të gjenialitetit krijues. Penelata e tij esenciale, ekzistenciale dhe gjithë jetë, larg shkëlqimeve false dhe pompozitetit të kanoneve artistike, apo të tendencave estetike të kohës, të elektrizon për nga shkalla tepër e lartë e nivelit artistik. Teknika e tij - antiteknike, anarshiste dhe delikate në të njëjtën kohë, duke shpërbërë shpesh herë formën dhe duke thithur çdo stërkalth jete nga procesi i krijimit, përmban në vetvete gjithë përvojën e njerëzore jo vetëm të autorit, por edhe të kohës kur jetoi. Rembrandt-i është pa dyshim zëri më i fuqishëm përfaqësues i shekullit te tij, duke na lënë disa nga margaritarët me vezullues, të vyer dhe me vlerë të pasurisë tonë njerëzore...
Gazetes Agon:
Eshte me te vertet indinjuese menyra e punes ne kete gazete. I drejtohem me kete leter te hapur kryeredaktorit te Gazetes Agon dhe grupit drejtues. Fatkeqesisht kjo nuk eshte hera e pare qe personi i/e cila nenshkruan me emrin Eralda Kenaj vjedh ne menyre te paskrupullt materialet e mia ne lidhje me analiza te ndryshme mbi Artet vizuale. Para disa muajsh, ne pergjigje te e-mail-it tim per pervetesimin e analizave te mia mbi "Artin e realizmit socialist shqiptar", nga i njejti person dhe botuar nga gazeta juaj, mora pergjigjen tuaj se dicka e tille nuk do te perseritej me dhe ku kerkonit te falur per keqkuptimin. Verej se vazhdoni te botoni si gazete, materialet e mia te vjedhura dhe te nenshkruara me emer tjeter. Do te detyrohem -e them kete pa as me te voglin ngurim- t'u drejtohem organeve te Drejtesise Shqiptare per kete shkelje flagrante te se Drejtes se Autorit dhe te kerkoj denimin e ketij akti sa abuziv, aq edhe te demshem per themelet e shoqerive tona, si edhe denimin e Gazetes Agon dhe te gazetares- hajdute Eralda Kenaj.
Kerkoj dinstancimin tuaj publik ndaj ketyre praktikave vdhjedhese dhe kesaj plackitjeje te punes sime studimore.
Nje verejtje :
Me habit fakti qe mund t'i besoni nje njeriu qe s'ka idene se c'jane Artet Vizuale artikuj dhe analiza ne lidhje me kete argument. Eshte llogjike qe s'mund te flase per dicka qe s'njeh dhe eshte po kaq llogjike vjedhja, pervetesimi, si edhe zhvatja e veprimtarise studimore dhe intelektuale te njerezve te tjere. Askush nuk ka lindur i ditur. Por ajo qe me ben pershtypje ne rastin e znj. Kenaj eshte pervetesimi total pa dhene asnje reference te burimeve te saj informative, gje qe eshte me te vertet irrituese.
Gazetares sharlatane Eralda Kenaj:
Mos vidh dicka qe s'te perket mikja ime e pacipe, sepse duket qarte ndyshimi i pjeses se vjedhur dhe brockullave gazetareske te ngjitura nga pas! Mos fol per gjera qe s'di, sepse dukesh te pakten qesharake! Mos nderto keshtjellat e egoizmit tend mbi djersen e njerezve te tjere! Mos ki frike te citosh burimet e tua gazetareske, sepse kjo te ben me te forte! Fytyra e Rembrandit nuk ish aspak e pahijshme dhe e shemtuar. E shemtuar ishte bota qe i perqarkej dhe qe ne fund i mori frymen- nje bote e mbarsur me batakcinj e hajdute, me vrases e kriminele, me sharlatane dhe rrogetar te mjere; me akte te tilla si ai i juaji mikja ime e paditur...
PS: Shkrimi me lart, eshte marre nga blogu: http://www.tonimilaqi.blogspot.com,
MIREPO, KY NUK ESHTE RASTI I PARE NGA KJO GAZETE:
Nga Peshku pa uje:www.peshkupauje.com
Hetimet e Gërdecit, përplasin prokurorinë me ATF-në
16 Prill 2008 @ 12:06 pm · në Shtypi
gazeta Agon
Gërdeci ka futur në “garë” agjentët e Byrosë Federale Amerikane (ATF) dhe Prokurorinë Shqiptare. Të dyja palët po përplasen në terren për mbledhjen e provave të vazhdueshme dhe për marrjen e dëshmive të banorëve të Gërdecit, për të krijuar sa më të plotë dosjen e hetimeve. Por, nxitimi i këtyre organeve ka bërë që, pavarësisht bashkëpunimit të “ngushtë” në publik, në të vërtetë kanë probleme serioze se kush do t’i fusë më parë provat në dosje.
Përplasjet e hetimeve
Nga njëra anë, ATF-ja kërkon që të ketë sa më shumë fakte për Gërdecin, pasi siç tregon një burim konfidencial për gazetën, i gjithë hetimi do t’i bashkëngjitet një hetimi të përgjithshëm të FBI-së, i cili ka të bëjë me trafikun ndërkombëtar të armëve dhe që do të lexohet para Kongresit Amerikan, në fund të pranverës. Pra, pjesë e këtij hetimi është edhe Shqipëria me aferat shtetërore të armëve, ku do të ketë një raport të posaçëm.
Nga ana tjetër, kryeprokurorja Ina Rama gjendet përballë presionit për (mos)zbardhjen e dosjeve. Ajo ka dhënë disa urdhra që të gjitha provat të shkojnë në institucionin që drejton, duke marrë vetë përsipër drejtimin e hetimeve. Nisur nga rrethanat se si ka ardhur në këtë post, si dhe nga aferat shtetërore që supozohet të kenë shkaktuar “skenarin” e Gërdecit, vështirë të besohet se kryeprokurorja po tenton të zbulojë ngjarjen, por më shumë duket se po përpiqet ta mbulojë atë. Kjo shpjegon edhe arsyen, pse po bëhen përpjekje për mënjanimin e agjentëve të Byrosë Federale Amerikane (ATF). E gjithë situata luftarake, nuk bën gjë tjetër, veçse i dëmton rëndë hetimet.
Rama urdhër për përgjimet e SHISH-it
Një numër i konsiderueshëm transkriptesh të përgjimeve telefonike të autorizuara po transferohen këto ditë nga Shërbimi Informativ Shtetëror për në Prokurorinë e Përgjithshme. Burimet nga organi qendror i akuzës shprehen se, bisedat telefonike të përgjuara me parë nga pajisjet e SHISH, pasi transferohen në Prokurorinë e Përgjithshme, po vendosen në pajisjet e caktuara për të qenë të shfrytëzueshme për nevoja të hetimit lidhur me dosjet penale. Zyra Kombëtare e Përgjimit të Telekomunikimeve, e cila ndodhet në varësi direkte nga Prokurorja e Përgjithshme mësohet se, prej ditëve të para të këtij muaji ka filluar dokumentimin dhe vendosjen në pajisjet e saj të bisedave telefonike që më parë janë regjistruar nga SHISH. Burime nga Prokuroria e Përgjithshme, konfirmojnë për gazetën, se transferimi i bisedave të përgjuara, po bëhet në zbatim të ligjit “Për përgjimin e telekomunikimeve” i ndryshuar, i cili është dekretuar në muajin mars nga Presidenti i Republikës, Bamir Topi. Zyrtarët e hetimit kërkuan të sqarojnë se bëhet fjalë vetëm për përgjimet që janë bërë me autorizim të Prokurorisë apo me vendim gjykate dhe jo interceptimet e bëra nga SHISH, apo Policia Kriminale për efekt parandalues. Këto biseda duket se do të mbeten përgjithmonë në arkivat e Shërbimit Informativ. Prej aty po zhvendosen për t’u vendosur në Prokurori të gjitha përgjimet e bëra me autorizim para muajit mars 2008.
Po ATF, çfarë po bën?
Predhat e Gërdecit shpërthejnë përsëri. Ky nuk është paralajmërim për një ngjarje me përmasa të një katastrofe si ajo që ndodhi në Gërdec. Është vetëm një eksperiment hetimor, i cili do të zhvillohet me qëllim zbardhjen e shkaqeve të tragjedisë, që ndodhi në fshatin e panjohur deri më 15 mars 2008, i cili ndodhet më pak se 14 kilometra larg kryeqytetit shqiptar. Burime të konfirmuara, të cilët po shoqërojnë ekipin e ATF-së, theksuan për gazetën se do të realizojnë shpërthime të stimuluara me predha identike, si ato që mbaheshin në Gërdec. Shpërthimi do të bëhet në mënyrë të kontrolluar nën faktorët e ushtrimit të forcës fizike, përplasjes apo ekspozimit të predhave në temperatura të larta apo flakëve të zjarrit. Përplasja fizike gjatë shkarkimit nga kamionët, temperatura e lartë, apo zjarri i shkaktuar nga saldimi në një karrocë që transportonte barut, dyshohet se kanë qenë në fakt shkaqet e aktivizimit të mijëra predhave, të cilat ishin grumbulluar në Gërdec, duke shkaktuar shpërthimin katastrofik të 15 marsit 2008. Tanimë me anë të shpërthimit të stimuluar, grupi i hetimit do të verifikojë se nga cili prej këtyre faktorëve janë të ndjeshme predhat që mbaheshin në Gërdec, për të bërë kështu saktësimin e shkakut të tragjedisë, e cila shkaktoi 26 të vdekur e mbi 300 të plagosur. Eksperimenti mësohet se do të bëhet në një ambient të përshtatshëm ushtarak, që do të përcaktohet në rrugë zyrtare. Sipas hetuesve, ai mund të jetë një poligon që përdoret për qitje nga strukturat e ushtrisë apo të policisë shqiptare. Gjatë eksperimenteve stimuluese, hetuesit bashkë me specialistë armatimi të ushtrisë do të verifikojnë edhe cilësi të barutit dhe djegoreve të secilës predhë. Mësohet se deri më tani, është bërë evidenca e të gjitha llojeve të predhave që ndodheshin të depozituara në fabrikën e çmontimit në Gërdec, në kohën kur ndodhën shpërthimet fatale.
1.
T.Sokolaj thotë:
16 Prill 2008 @ 6:53 pm
Me vjen shume keq qe ka ndodhur, por duhet ta them, se pjeset e meposhtme te artikullit te publikuar sot nga gazeta “AGON”, jane marre as me shume as me pak sesa Copy Paste nga gazeta “Panorama” e dates 15 prill, 2008.
“Një numër i konsiderueshëm transkriptesh të përgjimeve telefonike të autorizuara po transferohen këto ditë nga Shërbimi Informativ Shtetëror për në Prokurorinë e Përgjithshme. Burimet nga organi qendror i akuzës shprehen se, bisedat telefonike të përgjuara me parë nga pajisjet e SHISH, pasi transferohen në Prokurorinë e Përgjithshme, po vendosen në pajisjet e caktuara për të qenë të shfrytëzueshme për nevoja të hetimit lidhur me dosjet penale. Zyra Kombëtare e Përgjimit të Telekomunikimeve, e cila ndodhet në varësi direkte nga Prokurorja e Përgjithshme mësohet se, prej ditëve të para të këtij muaji ka filluar dokumentimin dhe vendosjen në pajisjet e saj të bisedave telefonike që më parë janë regjistruar nga SHISH. Burime nga Prokuroria e Përgjithshme, konfirmojnë për gazetën, se transferimi i bisedave të përgjuara, po bëhet në zbatim të ligjit “Për përgjimin e telekomunikimeve” i ndryshuar, i cili është dekretuar në muajin mars nga Presidenti i Republikës, Bamir Topi. Zyrtarët e hetimit kërkuan të sqarojnë se bëhet fjalë vetëm për përgjimet që janë bërë me autorizim të Prokurorisë apo me vendim gjykate dhe jo interceptimet e bëra nga SHISH, apo Policia Kriminale për efekt parandalues. Këto biseda duket se do të mbeten përgjithmonë në arkivat e Shërbimit Informativ. Prej aty po zhvendosen për t’u vendosur në Prokurori të gjitha përgjimet e bëra me autorizim para muajit mars 2008″….
gjendet ne linkun: http://69.89.27.249/~panoram4/index.php?id=13151
dhe pjesa me poshte:
…Predhat e Gërdecit shpërthejnë përsëri. Ky nuk është paralajmërim për një ngjarje me përmasa të një katastrofe si ajo që ndodhi në Gërdec. Është vetëm një eksperiment hetimor, i cili do të zhvillohet me qëllim zbardhjen e shkaqeve të tragjedisë, që ndodhi në fshatin e panjohur deri më 15 mars 2008, i cili ndodhet më pak se 14 kilometra larg kryeqytetit shqiptar. Burime të konfirmuara, të cilët po shoqërojnë ekipin e ATF-së, theksuan për gazetën se do të realizojnë shpërthime të stimuluara me predha identike, si ato që mbaheshin në Gërdec. Shpërthimi do të bëhet në mënyrë të kontrolluar nën faktorët e ushtrimit të forcës fizike, përplasjes apo ekspozimit të predhave në temperatura të larta apo flakëve të zjarrit. Përplasja fizike gjatë shkarkimit nga kamionët, temperatura e lartë, apo zjarri i shkaktuar nga saldimi në një karrocë që transportonte barut, dyshohet se kanë qenë në fakt shkaqet e aktivizimit të mijëra predhave, të cilat ishin grumbulluar në Gërdec, duke shkaktuar shpërthimin katastrofik të 15 marsit 2008. Tanimë me anë të shpërthimit të stimuluar, grupi i hetimit do të verifikojë se nga cili prej këtyre faktorëve janë të ndjeshme predhat që mbaheshin në Gërdec, për të bërë kështu saktësimin e shkakut të tragjedisë, e cila shkaktoi 26 të vdekur e mbi 300 të plagosur. Eksperimenti mësohet se do të bëhet në një ambient të përshtatshëm ushtarak, që do të përcaktohet në rrugë zyrtare. Sipas hetuesve, ai mund të jetë një poligon që përdoret për qitje nga strukturat e ushtrisë apo të policisë shqiptare. Gjatë eksperimenteve stimuluese, hetuesit bashkë me specialistë armatimi të ushtrisë do të verifikojnë edhe cilësi të barutit dhe djegoreve të secilës predhë. Mësohet se deri më tani, është bërë evidenca e të gjitha llojeve të predhave që ndodheshin të depozituara në fabrikën e çmontimit në Gërdec, në kohën kur ndodhën shpërthimet fatale….
gjendet ne linkun:
http://69.89.27.249/~panoram4/index.php?id=13164
duhet te shpreh keqardhjen time qe pjese te caktuara nga artikuj te ndryshem dhe pa shume lidhje me njeri tjetrin, te publikuar ne gazeten “Panorama”, jane marre sic thashe Copy Paste dhe jane publikuar nen nje kendveshtrim dhe kontekst tjeter. Kjo eshte sipas mendimit tim, nje nga dukurite e tmerrshme ne shtypin shqiptar. Uroj te mos ndodhe kurre me. Do te shprehja rezerva ndaj editoreve te Peshkut qe te jene te kujdesshem kur publikojne materiale te tilla, por kesaj radhe duhet ti falenderoj sepse une artikullin e Agon e lexova ketu tek Peshku dhe kuptova me pas cfare ka ndodhur. Ju Faleminderit!
Krasta Krau:
Tani edhe une edhe gimi me nder gazetare jemi…Po edhe lodhemi duke punuar dhe sna vjen mire kur na vjedhin… Tani une se marr vesh sepse “mbrohet” ne nje fare menyre vjedhja e shkrimit…
Une psh mund te ndaj te njejtin mendim me ju sa i perket vleresimit te gazetave, cilesdo prej tyre, por ne kete rastin ketu, duket se po e shkilni…
Nuk njoh gazetare ne shqiperi qe marrin rroga ne dy vende njeheresh aq me shume qe botojne shkrime te njejta ne dy vende, per vec kur jane komentatore apo opinionista qe i nisin njekohesisht ne pese gazeta shkrimet…
Blend ju nderkohe duhet te beni ndryshimin linket i keni me lart per te verifikuar…, mjaft te kujtojme cfare thame per Ballen po ketu te peshku…
Nga ana tjeter i bere kurioz per kete gazete, me rezultoi qe ky nuk eshte rasti i pare
Ky shkrim psh
http://gazeta-agon.com/pdf/20080415155046_RWsVFagon.pdf
Eshte botuar me pare ketu:
http://www.gazeta-standard.com/tekst.php?idt=5131
Tani keta te agonit nuk se ju kerkon njeri lajme te fresketa, po te pakten kur marrin infon la ta shkermoqin pak vete… Ne te dy rastet gazetari qe e ka shkruar i pari eshte e sigurte qe nuk e ka nis shkrimin te Agon… Respekte
Thursday, July 24, 2008
Guidë për udhëtim në Tropojë
Udhëtimi në drejtim të Tropojës, zgjat afërsisht tetë orë dhe sipas itinerarit që ndiqet, përshkon rrugë që kalojnë në tokë dhe në liqen. Ininerari më i përdorur dhe më i zakonshëm, është ai që fillon në Tiranë, kalon në Fushë-Krujë, Lezhë, nga Vau i Dejës, Milot, Koman dhe më pas në liqenin me të njëjtin emër për në Fierzë e cila ndodhet vetëm 30 minuta nga kryeqendra e Tropojës, që është qytetii Bajram Currit.
Ininerari i dytë është ai që shtrihet tërësisht në rrugë tokësore. Ky itinerar njihet ndryshe si “rruga e Qafës së Malit”. Udha vazhdon duke ndjekur drejtimin e lëvizjes së itinerarit të parë deri në Milot. Më pas rrugëtimi ndahet për të hyrë në udhën që të shpie në qytetin e Pukës, kalon aty, e me pas nga Malësia e Mirditës vazhdon në veri të vendit, pranë Kukësit dhe ndahet në drejtim të Tropojës. Mesatarisht udhëtimi në të dy linjat, zgjat tetë orë, megjithëse itinerati i Qafës së Malit me një ecje të zakonshme mesatare prej 80 kilometra në orë, mund të përfundojë shtatë orë pas nisjes në Tiranë në rast se ndalesat rrugës nuk janë të gjata. Nisja e furgonëve që transportojnë udhëtarët, për të dy itineraret bëhet në ora 05:00 të mëngjesit në Tiranë ndërsa grumbullimi i pasagjerëve fillon 20 minuta më herët. Stacioni i nisjes ndodhet në rrugën mes Parlamentit të Shqipërisë, Komunitetit Mysliman të Shqipërisë dhe selisë së Partisë Demokratike. Aktualisht bileta e udhëtimit me furgon për të dy itineraret kushton 1200 lekë të reja. Gjatë rrugës ekzistojnë mundësi të ndryshme për ndalesa dhe për pushim ndërsa në qytetet kryesore ku kalon itinerari, udhëtarët mund të ushqehen në restorante apo të konsumojnë diçka për të pirë dhe për tu çlodhur.
Sa i përket udhëtimit me traget, në këtë mjet lundrues që kryen çdo ditë itinerarin Fierzë-Koman-Fierzë, aty ofrohet shërbim bari dhe mundësi për ushqim udhëtimi me çmime afërsisht si të tregut. Ekziston megjithatë, edhe një variant i tretë udhëtimi. Nga Tirana çdo ditë nisen furgonë të cilët i dërgojnë pasagjerët deri tek kalata e tragetit në Koman. Aty pasagjerët hipin në traget, duke paguar 400 lekë për person dhe më pas vazhdojnë udhëtimin deri në Fierzë, ku furgona të tjerë presin këta pasagjerë në kalatën e nisjes, për ti transportuar drejt qytetit Bajram Curri sapo zbresin nga trageti.
Pas mbërritjes në qytet, në afërsi të qendrës së tij ndodhet hoteli i privatizuar me emrin “Emral” i njohur prej vendasve me emrin “Hotel Shkelzeni”. Ai ndodhet në pjesën jugore të qytetit, pranë stadiumit, në një ambint të bollshëm mes gjelbërimit dhe pishave të shumta të mbjella vite më parë përreth tij. Hoteli ka një kapacitet prej 40 dhomash, gjysma prej të cilave janë të pajisura me kondicioner dhe pajisjet tjera të nevojshme.
Tropoja ofron mundësi të shumta argëtimi dhe eksplorimi. Në fshatin Markaj, rreth 25 minuta nga qyteti, ndodhen vendbanime vjetra historike që i përkasin fiseve që janë vendosur përsëpari në këtë zonë shumë vite më parë. Një tjetër mundësi është Muzeu dhe Pallati i Kulturës, ku vizitorët mund të njihen me traditat e zonës, veshjet, veglat muzikore dhe figurat historike të Malësisë së Gjakovës, të shquruara kryesisht gjatë luftës për mbrojtjen e trojeve shqiptare nga pushtimi sllav. Vepra gjigande energjetike e Hidrocentralit të Fierzës, është një tjetër objekt madhështor dhe mbresëlënës që mund të vizitohet duke marrë leje paraprake nga autoritetet përkatëse. Hidrocentrali me të vërtetë është një objekt madhështor që ofron supriza të pa fund gjatë eksplorimit të tij deri në 170 metra në thellësi të tokës.
Lugina e Valbonës, e shpallur prej vitesh Park Kombëtar, është përla turistike që ofron kjo zonë. Rruga automobilistike që të shpie në Valbonë, po asfaltohet në kushte bashkëkohore falë përkushtimit të biznesmenit vendas, pronar i kompanisë së ndërtimit “Geci”, i cili ka angazhuar një numër të madh mjetesh të cilat po gërmojnë në shkemb për zgjerimin e rrugës dhe rrafshimin e terrenit malor ku ajo shtrohet. Rruga parashikohet të përfundojë brenda vitit, megjithatë që tani, është në kushte të përshtatshme udhëtimi. Nisja bëhet në Qytetin Bajram Curri dhe udhëtimi drejt Valbonës, zgjat 1 orë e 40 minuta. Itinerari që përshkruhet, kalon nga fshati i Shoshanit, ku lehtësisht nga rruga vizitorët mund të shijojnë një nga perlat e kësaj zonë, Kanionin e Shoshanit të krijuar nga rrjedha e lumit Valbona mbi pikëtakimin e shkëmbinjve magmatikë dhe gëlqerorë. I gjithë udhëtimi ofron një panoramë alpine dhe të paharrueshme duke kaluar më pas në fshatrat Klysyrë, Dragobi, duke lënë pas rrugën që ndahet drejt fshatit Çerem në kufi me Serbinë, e më pas në Pas Kollate, fare pranë “Shpellës së Bajram Currit, vendqëndrimi i tij në male gjatë luftës, ku edhe u vra). Fare pranë urës që ndodhet mbi lumin Valbona, në afërsi të rrjedhës dhe në një pikë të prekur nga hijet dhe fresku i luginës së lumit, aty ndodhet një restorant ku mund të drekohet dhe ku kryesisht ofrohen produkte mishi të freskët. Rruga vijon më tej në veri në drejtim të fshatit të Valbonës, një vendbanim me burime të shumta uji të ftohtë që rrjedh nga shkrirja e borës në male, me pisha që arrijnë deri poshtë në fshat në bahçet dhe oborret e shtëpive. Në Dragobi, Mbas Kollate dhe në Valbonë, fushat e blerta janë një mundësi e mirë për ata që janë të interesuar të angazhohen në aktivitete sportive apo lojërat me top. Burimi i lumit Valbona, një perlë e natyrës, ndodhet rreth 40 minuta udhëtim në veri të fshatit Valbona, duke kaluar fshatin e Rragamit të Shalës.
Nga Wikipedia:
Tropoja emri i të cilës vjen prej fizionomisë gjeografike (tri fushat) eshte një vendbanim i hershëm i populluar nga popullsi shqiptare. Pas pushtimit të zonave veriore të Shqipërisë, nën sundimin sllav, pati tentativa për ta quajtur Tri Polje, por siç është e qartë në ditët e sotme, kjo zonë ruajti dhe mban emrin e saj të ardhur prej formës gjeografike në të cilën ajo shtrihet. Tropoja njihet historikisht si pjesë e Malësisë së Gjakovës. Gjatë Perandorisë Osmane ishte pjesë e Vilajetit të Kosovës. Kufiri i vitit 1912 që shkëputi pjesën më të madhe të Kosovës nga Shqipëria la Tropojën në izolim dhe vështirësoi jetën e banorëve. Kufiri la të izoluar edhe ekonominë e Tropojës. Nga çlirimi i Shqipërisë e deri në Luftën e dytë botërore Tropoja së bashku me të gjitha venbanimet e tjera të Tropojës, Hasit dhe Kukësit që kishin mbetur këndej kufirit ishte pjesë e Prefekturës së Kosovës, që ishte një nga 10 zonat administrative të Shqipërisë së lirë. Sot Tropoja është pjesë e Rrethit të Tropojës, të cilit edhe i ka dhënë emrin ndërsa në varësi administrative i përket Prefekturës së Kukësit.
Ininerari i dytë është ai që shtrihet tërësisht në rrugë tokësore. Ky itinerar njihet ndryshe si “rruga e Qafës së Malit”. Udha vazhdon duke ndjekur drejtimin e lëvizjes së itinerarit të parë deri në Milot. Më pas rrugëtimi ndahet për të hyrë në udhën që të shpie në qytetin e Pukës, kalon aty, e me pas nga Malësia e Mirditës vazhdon në veri të vendit, pranë Kukësit dhe ndahet në drejtim të Tropojës. Mesatarisht udhëtimi në të dy linjat, zgjat tetë orë, megjithëse itinerati i Qafës së Malit me një ecje të zakonshme mesatare prej 80 kilometra në orë, mund të përfundojë shtatë orë pas nisjes në Tiranë në rast se ndalesat rrugës nuk janë të gjata. Nisja e furgonëve që transportojnë udhëtarët, për të dy itineraret bëhet në ora 05:00 të mëngjesit në Tiranë ndërsa grumbullimi i pasagjerëve fillon 20 minuta më herët. Stacioni i nisjes ndodhet në rrugën mes Parlamentit të Shqipërisë, Komunitetit Mysliman të Shqipërisë dhe selisë së Partisë Demokratike. Aktualisht bileta e udhëtimit me furgon për të dy itineraret kushton 1200 lekë të reja. Gjatë rrugës ekzistojnë mundësi të ndryshme për ndalesa dhe për pushim ndërsa në qytetet kryesore ku kalon itinerari, udhëtarët mund të ushqehen në restorante apo të konsumojnë diçka për të pirë dhe për tu çlodhur.
Sa i përket udhëtimit me traget, në këtë mjet lundrues që kryen çdo ditë itinerarin Fierzë-Koman-Fierzë, aty ofrohet shërbim bari dhe mundësi për ushqim udhëtimi me çmime afërsisht si të tregut. Ekziston megjithatë, edhe një variant i tretë udhëtimi. Nga Tirana çdo ditë nisen furgonë të cilët i dërgojnë pasagjerët deri tek kalata e tragetit në Koman. Aty pasagjerët hipin në traget, duke paguar 400 lekë për person dhe më pas vazhdojnë udhëtimin deri në Fierzë, ku furgona të tjerë presin këta pasagjerë në kalatën e nisjes, për ti transportuar drejt qytetit Bajram Curri sapo zbresin nga trageti.
Pas mbërritjes në qytet, në afërsi të qendrës së tij ndodhet hoteli i privatizuar me emrin “Emral” i njohur prej vendasve me emrin “Hotel Shkelzeni”. Ai ndodhet në pjesën jugore të qytetit, pranë stadiumit, në një ambint të bollshëm mes gjelbërimit dhe pishave të shumta të mbjella vite më parë përreth tij. Hoteli ka një kapacitet prej 40 dhomash, gjysma prej të cilave janë të pajisura me kondicioner dhe pajisjet tjera të nevojshme.
Tropoja ofron mundësi të shumta argëtimi dhe eksplorimi. Në fshatin Markaj, rreth 25 minuta nga qyteti, ndodhen vendbanime vjetra historike që i përkasin fiseve që janë vendosur përsëpari në këtë zonë shumë vite më parë. Një tjetër mundësi është Muzeu dhe Pallati i Kulturës, ku vizitorët mund të njihen me traditat e zonës, veshjet, veglat muzikore dhe figurat historike të Malësisë së Gjakovës, të shquruara kryesisht gjatë luftës për mbrojtjen e trojeve shqiptare nga pushtimi sllav. Vepra gjigande energjetike e Hidrocentralit të Fierzës, është një tjetër objekt madhështor dhe mbresëlënës që mund të vizitohet duke marrë leje paraprake nga autoritetet përkatëse. Hidrocentrali me të vërtetë është një objekt madhështor që ofron supriza të pa fund gjatë eksplorimit të tij deri në 170 metra në thellësi të tokës.
Lugina e Valbonës, e shpallur prej vitesh Park Kombëtar, është përla turistike që ofron kjo zonë. Rruga automobilistike që të shpie në Valbonë, po asfaltohet në kushte bashkëkohore falë përkushtimit të biznesmenit vendas, pronar i kompanisë së ndërtimit “Geci”, i cili ka angazhuar një numër të madh mjetesh të cilat po gërmojnë në shkemb për zgjerimin e rrugës dhe rrafshimin e terrenit malor ku ajo shtrohet. Rruga parashikohet të përfundojë brenda vitit, megjithatë që tani, është në kushte të përshtatshme udhëtimi. Nisja bëhet në Qytetin Bajram Curri dhe udhëtimi drejt Valbonës, zgjat 1 orë e 40 minuta. Itinerari që përshkruhet, kalon nga fshati i Shoshanit, ku lehtësisht nga rruga vizitorët mund të shijojnë një nga perlat e kësaj zonë, Kanionin e Shoshanit të krijuar nga rrjedha e lumit Valbona mbi pikëtakimin e shkëmbinjve magmatikë dhe gëlqerorë. I gjithë udhëtimi ofron një panoramë alpine dhe të paharrueshme duke kaluar më pas në fshatrat Klysyrë, Dragobi, duke lënë pas rrugën që ndahet drejt fshatit Çerem në kufi me Serbinë, e më pas në Pas Kollate, fare pranë “Shpellës së Bajram Currit, vendqëndrimi i tij në male gjatë luftës, ku edhe u vra). Fare pranë urës që ndodhet mbi lumin Valbona, në afërsi të rrjedhës dhe në një pikë të prekur nga hijet dhe fresku i luginës së lumit, aty ndodhet një restorant ku mund të drekohet dhe ku kryesisht ofrohen produkte mishi të freskët. Rruga vijon më tej në veri në drejtim të fshatit të Valbonës, një vendbanim me burime të shumta uji të ftohtë që rrjedh nga shkrirja e borës në male, me pisha që arrijnë deri poshtë në fshat në bahçet dhe oborret e shtëpive. Në Dragobi, Mbas Kollate dhe në Valbonë, fushat e blerta janë një mundësi e mirë për ata që janë të interesuar të angazhohen në aktivitete sportive apo lojërat me top. Burimi i lumit Valbona, një perlë e natyrës, ndodhet rreth 40 minuta udhëtim në veri të fshatit Valbona, duke kaluar fshatin e Rragamit të Shalës.
Nga Wikipedia:
Tropoja emri i të cilës vjen prej fizionomisë gjeografike (tri fushat) eshte një vendbanim i hershëm i populluar nga popullsi shqiptare. Pas pushtimit të zonave veriore të Shqipërisë, nën sundimin sllav, pati tentativa për ta quajtur Tri Polje, por siç është e qartë në ditët e sotme, kjo zonë ruajti dhe mban emrin e saj të ardhur prej formës gjeografike në të cilën ajo shtrihet. Tropoja njihet historikisht si pjesë e Malësisë së Gjakovës. Gjatë Perandorisë Osmane ishte pjesë e Vilajetit të Kosovës. Kufiri i vitit 1912 që shkëputi pjesën më të madhe të Kosovës nga Shqipëria la Tropojën në izolim dhe vështirësoi jetën e banorëve. Kufiri la të izoluar edhe ekonominë e Tropojës. Nga çlirimi i Shqipërisë e deri në Luftën e dytë botërore Tropoja së bashku me të gjitha venbanimet e tjera të Tropojës, Hasit dhe Kukësit që kishin mbetur këndej kufirit ishte pjesë e Prefekturës së Kosovës, që ishte një nga 10 zonat administrative të Shqipërisë së lirë. Sot Tropoja është pjesë e Rrethit të Tropojës, të cilit edhe i ka dhënë emrin ndërsa në varësi administrative i përket Prefekturës së Kukësit.
Wednesday, July 23, 2008
“Gjuetari i Balonave”, një subjekt i fuqishëm nga Khaled Hoseini!
Me “Gjuetari i Balonave”, Khaled Hoseini i ka dhuruar botës një libër të mrekullueshëm. Një subjekt i fuqishëm që vjen përmes personazheve të vendosura fillimisht në Kabul të cilat për shkak të marrjes së pushtetit nga talebanët zhvendosen në Islamabad, më vonë në Kandahar dhe në fund në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Libri sjell përditshmërinë e Kabulit si një qytet me njerëzit, rrugët, kinematë, libratitë, kulturën dhe traditat e tij, larg atij imazhi të krijuar prej kronikave të errëta televizive apo reportazheve të vrazhda gazetareske të viteve të fundit pas “11 shtatorit”. Kabuli ishte një qytet normal deri atë dimër kur talebanët u shfaqën dhe natyrisht normaliteti u kthye shumë vite më vonë, pas asaj kohe të gjatë lëngate, kaosi deri në shpërfytyrim, kur kryeqyteti por edhe i gjithë Afganistani u desh ta fillonte gjithçka nga e para, pa e humbur shpresën prej gjithë asaj që kishte ndodhur. Subjekti është i mbushur me ngjarje dhe episode mbresëlënëse të cilat edhe njëherë na sjellin ndërmend rëndësinë e njëriut, të miqësisë, fëmijërisë dhe besnikërisë. Libri ngërthehet pas një teksti që lexohet me një frymë, një subjekti rrëmbyes dhe një stili që sjell gjithnjë të pa pritura dhe kthesa të jashtëzakonshme në jetën e personazheve.
Pasi lexova librin, mësova se filmi i realizuar mbi subjektin e tij, ka mbërritur edhe në Shqipëri. Libri bestseller është konvertuar në një film prej 128 minutash. Filmi ndjek subjektin e librit duke shfaqur dy shokët që i kalojne ditët së bashklu në Kabul, duke luajtur me balona, duke shëtitur e duke jetruar moshën e tyre. Një histori e dhimbshme ndodh mes dy miqve të fëmijërisë për ti ndarë ata përgjithmonë, në këtë ndarje të cilën për disa vite e përjetuan të gjallë por të ftohur prej karakterit të komplikuar njerëzor i cili rezistoi derisa ndarja qe e pashmangshme dhe personazhet u vendosën në dy botët. Djalit shembullor i Ëazir Akbar Khan, torturohet nga faji, që braktisi shokun e tij Hasan, djalë i paligjshëm i babait të tij në një kohë kur Hasani ndërhyn për të marrë balonën e cila ishte kthyer në simbolin e rikthimit të personalitetit të Amirit në sytë e babait të tij të vrazhdë. Filmi është realizuar në 2007 nga regjisori Marc Forster, me një çmim 20 milionë dollarë ndërsa xhirimet janë kryer në Afganistan dhe në Amerikë ndërsa gjuhët e personazheve janë anglishtja dhe persishtja. Kolona zanore i përket Alberto Iglesias ndërsa në rolet kryesore luajnë Kahlid Abdalla, Zekeria Ebrahimi në rolin e Amirit. Ahmad Khan Mahmidzada përfaqëson në rol Hasanin fëmijë ndërsa Atossa Leoni luan rolin e Sorajës.
Mbi librin
I shkëlqyer, fabula tronditëse e të cilit e bën këtë libër të paharrueshëm jo vetëm si një kronikë politike,por edhe si një rrëfenjë të thellë personale...Ndodh rrallë që një libër t'i përshtatet kaq shumë kohësh dhe njëkohësisht të ketë cilësi kaq të lartë letrare.
(Isabel Aliende)
Autori
Khaled Hosseini, bir i një diplomati, u lind në Kabul, në Afganistan. Familjes së tij iu plotësua kërkesa për azil politik në SHBA më 1980. Jeton në veri të Kalifornisë dhe është mjek. “Gjuetari i balonave” është romani më i fuqishëm epik i kohëve të fundit, një sukses i jashtëzakonshëm letrar i botuar në shumë vende të botës. Dreamëorks, shoqëria kinematografike e Steven Spielberg-ut, ka fituar të drejtën për të realizuar filmin me këtë subjekt, i cili tashmë është duke u xhiruar.
Janë shprehur:
Një roman i mrekullueshëm...një tregim i jashtëzakonshëm që të rrëmben. (Publisher Weekly)
Një libër i fuqishëm... pa zbukurime të tepërta, pa absurditete, thjesht një prozë e shkëlqyer. (San Francesco Chronicle)
Sunday, July 20, 2008
C`a do ne Tirane?!!!
Po ecja disi i nxituar ne qender te Tiranes, kur Krasta, miku im i profesionit prej mese pese viteve, i pranishem gjithandej ne blogosfere, tek Peshku dhe ne Flickr, me telefonoi.
"Ku je"-me tha.
"Ne Tirane",- i thashe.
"Ca do atje mo vlla, e di ku jam une? Ne Koman, qenka mrekulli e papare, po udhetoj per ne Tropoje!"-me tha.
Pasi e mbylla telefonin, i dergova nje sms, duke i thene te ngjitet patjeter per ne Valbone, rruges nga qendra e rrethit, qyteti Bajram Curri, udha qe te shpie ne Valbone, kalon nga fshatrat Kucanaj, Margegaj, Shoshan, Klysyre, Dragobi, ndahet me rrugen e fshatit Cerem, ne kufi mes Shqiperise dhe Serbise dhe vazhdon lart, per ne fshatin e Valbones. Kjo rruge pra, e cila ne gjithe gjatesine e saj kalon permes krahut te djathte, fare prane nje perle si lumi i Valbones, po ndertohet me sa pashe une, ne parametra bashkekohore dhe kur e mendoj qe germimet po beheshin ne shkemb, po, po, pashe mjete qe germonin ne shkemb derisa arrinn te hapnin gjeresine e duhur te rruges. E lajmerova Krasten te ngjitej ne Valbone, per bukurite e rralla te asaj lugine, per freskun dhe qetesine obsolute qe ajo i ofron nje njeriu gati te traumatizuar nga rremuja, vapa dhe pluhuri i Tiranes. Ky episod por edhe lodhja e ketyre koheve me beri te shkoj edhe une ne vendlindje per nja tri dite edhe pse vetem pak dite me pare pata nje shkeputje tjeter 1-javore nga puna per shkak te udhetimit jashte vendit. Ndersa qendroja atje i telefonova pa fund Krastes, per ti bere nderet e mysafirit, por telefoni i tij dilte i mbyllur. Ne ato zona ne fakt ka plot vende te bukura ku ecet me ore, te cilat nuk mbulohen nga valet e operatoreve celulare shqiptare. Me kete mendim ne koke, i dhashe fund perpjekjeve per tu lidhur me Krasten dhe udhetova perseri drejt Tiranes duke menduar se pas qendrimit 2-ditor ne Tropoje, ai mund te kete udhetuar drejt Kosoves, e cila nga vendlindja ime eshte vetem 40 minuta larg me makine. E di se kur te kthehet, ai do te beje nje reportazh per udhetimin e tij atje dhe per kete me vjen vertet mire. Une nuk e kam bere nje gje te tille, me perjashtim te nje tentative ne gazeten ku punoj, e cila sic biseduam bashke me kolegun tim Krasta, ishte me teper pershkrim sesa reportazh. Per faktin e thjeshte se une kam lindur dhe jam rritur ne ato ane dhe jam ambientuar me gjithcka ndodh aty. Bukurite e atyre aneve, kesisoj mund te binin me fort ne sy te Krastes apo cdo vizitori tjeter qe nuk ka qene aty me pare. Gjithsesi une zgjodha rrefimin permes fotografive edhe pse e di se ai do te sjelle edhe fotografi te bukura.
Saturday, July 19, 2008
Fragment nga udhëtimi i Dr. Gjilpërës në Shqipëri! (Konica)
Durrësi- me shtepitë e bardha, me kullat rrumbullake të mbetura nga Koha e Mesme, me kodrat e murrme prej shkëmbi të prerë maja-maja si nga dora e njeriut që i bëjnë një kurorë të rëndë përmbi krye- duket për së largu, për udhëtarin që afrohet nga deti, një qytet përralle dhe bukurie i shtrihur pranë valëve. Po i pari kontakt me Barkarët e limanit e prish menjëherë atë lodër të mëndjes dhe e ve njerinë përpara të vërtetës jo aq të pëlqyer. Barkat iu afruan anijes së avullt, dhe dr. Gjilpëra hodhi një sy mi njerëzit që vozitnin. Ishin shembëlla shumë të varfra të racës së njeriut: njerëz të zinj e të verdhë, të ngrusyr, të mvrenjtur, të parrojtur, të pakrehur, pobabilisht të palarë, njerëz të mërzitur nga bota dhe nga vetja e tyre që nuk e shihnin. Dr.Gjilpëra u habit shumë dhe me një italishte të thyer pyeti një oficer të anijes si qe e mundur të ndodheshin barkarë nga Malta ose nga Aleksandria në një liman të Shqipërisë – Ma che Maltesi, che Egiziani, sono proprio Albanesi- u përgjigj oficeri duke shkuar, (Ç`maltezë more, ç`egjiptianë? Janë fsjeshtë shqiptarë).
Dr.Gjilpëra mori valizen e tij në dorë, zbriti shkallët e pasigurta të anijes së ndryshkur dhe hyri në një barkë me ca udhëtarë të tjerë. Në doganë u doli përpara një turme e errët, njerëz të verdhë, me fytyra të lodhura, dy policë brutalë i shtyjnin me të mengjër e me të djathtë dhe udhëtarët hyjtin në binanë e doganës. Këta doganierët, me fytyra të palara e të tharuara, nisnë të gërvishtin plaçkat. Dr.Gjilpëra kish kapërcyer shumë kufi, po asgjëkundi s`kish gjetur një tërbim kërkonjës aq të madh. Ç`shikojin? Në bëjin hetime policie, si nuk u pati shpjeguar njeri se dokumentet e dëmshme nuk liheshin me valizat? Në mundoheshin të gjenin lëndë fiskale për të mbushur arkat e shtetit, si nuk i kish stërvitur guverna të bëjin ndryshime në mes të dengëve malli, që janë për marketat dhe të një valizë udhëtari me plaçkat e trupit? Apo në këtë vend të lumtur vallë, mos goditeshin me një taksë edhe brekët e udhëtarëve! Doganieri që gërmonte valizen e Dr. Gjilpërës, zbuloi një kuti të madhe me pluhur për të fshirë dhëmbët: menjehëre kalli dy gishtërinj të palarë, me thonj të zinj dhe nisi të rrëmojë e të shohë se ç`kish brenda. Pyeti në ç`punë hynte ky toz.
“Për të fshirë dhëmbët”, tha dr. Gjilpëra.
“Axhip!”, bëri doganieri pastaj thirri një shok dhe i tha “Shiko se ç`thotë ky njeri: këtë e paska për të fshirë dhëmbët!”
Që të dy doganierët qeshnë duke shfaqur nofullat e ndryshkura e gjysëm të kalbura.
“Ollur shej diil”, tha doganieri i dytë, “dhëmbët s`janë psiqolla ose çibukë që të fshihen: këtu, kardashëm, ka nonji hile: dalë të gërvish kutinë”.
Dhe nizi ta trazojë me dy gishtërinj jo më të paqmë se të doganierit të parë. Si e trazoi mirë, “Vaz gjeç,- i tha shokut, -kjo është ndonjë budallallëk Frengu, s`na prish punë.” Si fliste ashtu, diç i ra nga këmisha me dhjamë mi këmishët e bardha të Dr. Gjilpërës, i ra një gjë e vogël, e murrme, e cila nisi të lëvizë. Dr. Gjilpëra e zuri dhe e vuri në dorë të doganierit: “Ky është malli juaj, merreni.”
“Oh, s`është gjë, një morr vetëm”,-tha doganieri, e vuri në një thua dhe e shtypi me thoin tjetër, pastaj i fshiu duart mi pantallonat.
“Ja edhe një tjetër”,- doganieri i parë, “po unë do ta hedh mbë dhe, se është gjynah të vrasim një gjë të gjallë.”
“Po unë nuk e lë të gjallë, sikur të pëlcas!”, tha doganieri tjetër duke unjur sytë e tij prej macie e gjeti morrin dhe Krak! E vrava! Mor sa i majmë paska qenë qerratai!”, tha.
“Je njeri i pashpirt”, iu përgjigj shoku i tij. Dr.Gjilpëra e kish vazhduar në heshtje këtë skenë të çuditshme:
Tani që morri nuk është më i gjallë, s`ka kuptim të zihemi”,-tha mjeku ynë: “Po jam i mëndjes që duhet ti bëjmë një mbulesë të ndershme viktimës”.
Dhe duke zbrazur kutinë me pluhurin e ndotur përmi morrin. “Tani,- tha, - i ngritmë viktimës një monument të bardhë: dhe në qoftë se ca më vonë e merr era dhe s`mbetet gjësendi, duhet të ngushëllohemi me kujtimin se çdo gjë në botë është efermere. Zotërinj, ku janë monumentet funerale të Nimrodit, të Nabukodonsadorit dhe të njëqind luftëtarëve me famë? Doganierët dëgjonin gojehapur”.
“A kam leje të largohem?”-pyeti dr.Gjilpëra.
“Kini për të paguar pesë napolona”,-thanë doganierët.
“Pesë napolonë! Po përsë?”
“Se keni shumë çorape, shami, këmoshë, dhe jaka. Një njeriu të vetëm nuk i duhet, as çereku i atyre që keni ju në kërtë valize.”
Dr. Gjilpëra e kuptoi se ish më kot t`i zgjaste fjalët me këta njerëz, paguajti, mori dëftesë, mbylli valizen dhe u largua nga dogana. Po tek po dilte e zuri një polic dhe i dha urdhër të vazhdonte në zyrë të policisë. Kryetari nisi ta pyesë duke e shikuar në sy me një armiqësi të thatë. “Zot,-tha,- për ç`qëllim keni ardhur në Shqipëri?”
“Se jam shqiptar dhe desha të vizitoj vendin tim”.
“Kush ua heq harxhet e udhës?”
“Asnjëri.”
“Halld ettin! Po se paguajtin, çan kokën të udhëtojë njeriu?”
Dhe dytyra e kryetarit të policisë u ngrys me tepër.
Dëgjoni, -tha doktori,- Jam i pasur, pse të mos bëjë një udhëtim për të çlodhur mëndjen dhe për të kënaqur shpirtin tim?”
Posa dëgjoi për pasuri, fytyra e zbut menjëherë dhe nënqeshi. Nxori një kuti cigaresh dhe ia ndezi mjekut.
“Zoti doktor, -tha komisari,- mos i merrni për keq pyetjet e mia. Janë formalitete pa rëndësi, por kam detyrë ti mbaroj.”
Pastaj iu kthye policit që kish prurë doktor Gjilpërën dhe i tha të porositi dy kafe të mira. Kur doli polici jashtë, komisari ofroi fronin pranë doktorit.
“Zoti doktor,-më dukeni njeri i mirë dhe ju nderoj me të vërtetë. Lë të flasim shkoqur. S`vjen njeri për qqejf në Shqipëri, kur mund të shkojë kohën e tij në kafeshantanet me famë të Avropës. Ç`interes ju pruri në këtë vend të mallkuar?”
Dr. Gjilpëra kish nisur të shohë në thellësirat e errëta të këtij shpirti barbar, dhe kuptoi se do të ish kohë e humbur ti jepte shpjegime të kthjellëta.
“Zoti komisar, jam i pasur dhe s`kam nevojë për gjësendi. Po e dini që sa më tepër njeriu, aq më tepër i pëlqen të shtojë pasurinë.”
“Tabi!”,-tha komisari.
“U mejtova,-vazhdoi dr.Gjilpëra,- se po të vija në Shqipëri dhe do të shosja ca hape të çuditshme që shërojnë pa një e pa dy sëmundjet e botës, aq sa edhe njerëzve që kanë mbetur me një mëlçi u rritet mëlçia tjatër, posa të gëlltitin ato hape,-mejtova se do të kem myshterinj sa të dua dhe do të fitoj pa masë.”
“Haj-haj,- tha komisari,- ja tani kuptova, dhe mund t`ju thom se do të bëni punë shumë, ndonëse do të gjeni në Tiranë një mjek me famë, një nxënës të mesh-hur Habibullah pashait. Ky mjek quhet dr. Emrullah dhe bën çudira. Do ta kini kundërshtar të rrezikshëm por jam i bindur se do ta mundni.
Qëndroi pak, nënqeshi dhe vazhdoi duke ulur zërin e duke shikuar doktor Gjilpërën në sy:
“Zoti doktor, kam gruaj e fëmijë, dhe s`janë mirë nga shëndeti. Kini mirësinë të më falni ca ilaçe?”
Dr. Gjilpëra e shikoi në sy dhe e kuptoi qëllimin e këtij barbari të korruptuar.
“Zoti komisar, unë s`kam prurë ilaç me vete, se ky udhëtim i parë që po bëj në Shqipëri është vetëm për të shikuar vendin dhe për të zënë një shtëpi. Po këtu në Durrës, pa fjalë, ka ilaçe: dhe në qoftë se me jipni leje, dëshiroj t`ju bëj një dhuratë që t`i blini vetë.”
Dhe pa pritur tjatër përgjigje nga komisari, veç kënaqësisë së shfaqur me një buzëqeshje, nxori çantën i numëroi gjashtë bileta 50 liretash njëra. Komisari i vuri shpejt në xhep duke i shtrënguar dorën dhe largoi fronin e tij. Atë çast u hap dera dhe hyri polici me dy kafetë, e la tepsinë në tryezë, dhe duke u ulur pranë komisarit i tha turqisht:
“Kur po bëhej kafeja, unë po përgjoja prapa derës, dëgjova dhe pashë, dhe dua hisenë time.”
“Hesht mëlun, se unë s`ta ha hakën!”,-iu përgjigj komisari gjithë në gjuhën turqishte: pstaj vazhdoi në shqip:
Zoti doktor Gjilpëra është njëri i ndershëm, më dha provat: duhet ti ndihim që të vejë rehat në Tiranë. Tromobili niset për dy orë. Lëre zotërinë e tij në një hotel që të haje e të çlodhet: pastaj, kur të afrohet ora, shko merre zotin doktor dhe shpjere në tromobil, ku në qoftë se s`ka vend, duhet të ketë.”
Polici salutoi, dhe pasi dr.Gjilpëra i shtrëngoi dorën komisarit, duallntë që të dy jashtë. Pasi u mbyll dera, komisari u hodh nga vendi i tij dhe i ngjiti syrin në verën e kyçit. Polici dhe doktori qëndruan në divan dhe kuvendonin. I thotë polici me zë të unjur.
“Zoti doktor, dëshiroj të ju mbaroj punë dhe të ju shërbej me çfarëdo mënyrë, po bëmëni dhe ju një të mirë. Kam gruan dhe vjehrrën të sëmurë. Më falni ca ilaçe, zoti doktor.”
“Me gjithë zemër përgjigjet doktori, dhe i vë në dorë 2 bileta nga 50 lireta njëra. Kur duallnë në oborr, komisari hapi penxheren dhe duke ngritur gishtin dëftonjës të dorës së djathtë.
“Edhe unë pashë, iblis!”,- i tha policit turqisht “tani ti hisenë tënde e more vetë!” dhe e mbylli penxheren pa pritur përgjigje.
Dr.Gjilpëra mori valizen e tij në dorë, zbriti shkallët e pasigurta të anijes së ndryshkur dhe hyri në një barkë me ca udhëtarë të tjerë. Në doganë u doli përpara një turme e errët, njerëz të verdhë, me fytyra të lodhura, dy policë brutalë i shtyjnin me të mengjër e me të djathtë dhe udhëtarët hyjtin në binanë e doganës. Këta doganierët, me fytyra të palara e të tharuara, nisnë të gërvishtin plaçkat. Dr.Gjilpëra kish kapërcyer shumë kufi, po asgjëkundi s`kish gjetur një tërbim kërkonjës aq të madh. Ç`shikojin? Në bëjin hetime policie, si nuk u pati shpjeguar njeri se dokumentet e dëmshme nuk liheshin me valizat? Në mundoheshin të gjenin lëndë fiskale për të mbushur arkat e shtetit, si nuk i kish stërvitur guverna të bëjin ndryshime në mes të dengëve malli, që janë për marketat dhe të një valizë udhëtari me plaçkat e trupit? Apo në këtë vend të lumtur vallë, mos goditeshin me një taksë edhe brekët e udhëtarëve! Doganieri që gërmonte valizen e Dr. Gjilpërës, zbuloi një kuti të madhe me pluhur për të fshirë dhëmbët: menjehëre kalli dy gishtërinj të palarë, me thonj të zinj dhe nisi të rrëmojë e të shohë se ç`kish brenda. Pyeti në ç`punë hynte ky toz.
“Për të fshirë dhëmbët”, tha dr. Gjilpëra.
“Axhip!”, bëri doganieri pastaj thirri një shok dhe i tha “Shiko se ç`thotë ky njeri: këtë e paska për të fshirë dhëmbët!”
Që të dy doganierët qeshnë duke shfaqur nofullat e ndryshkura e gjysëm të kalbura.
“Ollur shej diil”, tha doganieri i dytë, “dhëmbët s`janë psiqolla ose çibukë që të fshihen: këtu, kardashëm, ka nonji hile: dalë të gërvish kutinë”.
Dhe nizi ta trazojë me dy gishtërinj jo më të paqmë se të doganierit të parë. Si e trazoi mirë, “Vaz gjeç,- i tha shokut, -kjo është ndonjë budallallëk Frengu, s`na prish punë.” Si fliste ashtu, diç i ra nga këmisha me dhjamë mi këmishët e bardha të Dr. Gjilpërës, i ra një gjë e vogël, e murrme, e cila nisi të lëvizë. Dr. Gjilpëra e zuri dhe e vuri në dorë të doganierit: “Ky është malli juaj, merreni.”
“Oh, s`është gjë, një morr vetëm”,-tha doganieri, e vuri në një thua dhe e shtypi me thoin tjetër, pastaj i fshiu duart mi pantallonat.
“Ja edhe një tjetër”,- doganieri i parë, “po unë do ta hedh mbë dhe, se është gjynah të vrasim një gjë të gjallë.”
“Po unë nuk e lë të gjallë, sikur të pëlcas!”, tha doganieri tjetër duke unjur sytë e tij prej macie e gjeti morrin dhe Krak! E vrava! Mor sa i majmë paska qenë qerratai!”, tha.
“Je njeri i pashpirt”, iu përgjigj shoku i tij. Dr.Gjilpëra e kish vazhduar në heshtje këtë skenë të çuditshme:
Tani që morri nuk është më i gjallë, s`ka kuptim të zihemi”,-tha mjeku ynë: “Po jam i mëndjes që duhet ti bëjmë një mbulesë të ndershme viktimës”.
Dhe duke zbrazur kutinë me pluhurin e ndotur përmi morrin. “Tani,- tha, - i ngritmë viktimës një monument të bardhë: dhe në qoftë se ca më vonë e merr era dhe s`mbetet gjësendi, duhet të ngushëllohemi me kujtimin se çdo gjë në botë është efermere. Zotërinj, ku janë monumentet funerale të Nimrodit, të Nabukodonsadorit dhe të njëqind luftëtarëve me famë? Doganierët dëgjonin gojehapur”.
“A kam leje të largohem?”-pyeti dr.Gjilpëra.
“Kini për të paguar pesë napolona”,-thanë doganierët.
“Pesë napolonë! Po përsë?”
“Se keni shumë çorape, shami, këmoshë, dhe jaka. Një njeriu të vetëm nuk i duhet, as çereku i atyre që keni ju në kërtë valize.”
Dr. Gjilpëra e kuptoi se ish më kot t`i zgjaste fjalët me këta njerëz, paguajti, mori dëftesë, mbylli valizen dhe u largua nga dogana. Po tek po dilte e zuri një polic dhe i dha urdhër të vazhdonte në zyrë të policisë. Kryetari nisi ta pyesë duke e shikuar në sy me një armiqësi të thatë. “Zot,-tha,- për ç`qëllim keni ardhur në Shqipëri?”
“Se jam shqiptar dhe desha të vizitoj vendin tim”.
“Kush ua heq harxhet e udhës?”
“Asnjëri.”
“Halld ettin! Po se paguajtin, çan kokën të udhëtojë njeriu?”
Dhe dytyra e kryetarit të policisë u ngrys me tepër.
Dëgjoni, -tha doktori,- Jam i pasur, pse të mos bëjë një udhëtim për të çlodhur mëndjen dhe për të kënaqur shpirtin tim?”
Posa dëgjoi për pasuri, fytyra e zbut menjëherë dhe nënqeshi. Nxori një kuti cigaresh dhe ia ndezi mjekut.
“Zoti doktor, -tha komisari,- mos i merrni për keq pyetjet e mia. Janë formalitete pa rëndësi, por kam detyrë ti mbaroj.”
Pastaj iu kthye policit që kish prurë doktor Gjilpërën dhe i tha të porositi dy kafe të mira. Kur doli polici jashtë, komisari ofroi fronin pranë doktorit.
“Zoti doktor,-më dukeni njeri i mirë dhe ju nderoj me të vërtetë. Lë të flasim shkoqur. S`vjen njeri për qqejf në Shqipëri, kur mund të shkojë kohën e tij në kafeshantanet me famë të Avropës. Ç`interes ju pruri në këtë vend të mallkuar?”
Dr. Gjilpëra kish nisur të shohë në thellësirat e errëta të këtij shpirti barbar, dhe kuptoi se do të ish kohë e humbur ti jepte shpjegime të kthjellëta.
“Zoti komisar, jam i pasur dhe s`kam nevojë për gjësendi. Po e dini që sa më tepër njeriu, aq më tepër i pëlqen të shtojë pasurinë.”
“Tabi!”,-tha komisari.
“U mejtova,-vazhdoi dr.Gjilpëra,- se po të vija në Shqipëri dhe do të shosja ca hape të çuditshme që shërojnë pa një e pa dy sëmundjet e botës, aq sa edhe njerëzve që kanë mbetur me një mëlçi u rritet mëlçia tjatër, posa të gëlltitin ato hape,-mejtova se do të kem myshterinj sa të dua dhe do të fitoj pa masë.”
“Haj-haj,- tha komisari,- ja tani kuptova, dhe mund t`ju thom se do të bëni punë shumë, ndonëse do të gjeni në Tiranë një mjek me famë, një nxënës të mesh-hur Habibullah pashait. Ky mjek quhet dr. Emrullah dhe bën çudira. Do ta kini kundërshtar të rrezikshëm por jam i bindur se do ta mundni.
Qëndroi pak, nënqeshi dhe vazhdoi duke ulur zërin e duke shikuar doktor Gjilpërën në sy:
“Zoti doktor, kam gruaj e fëmijë, dhe s`janë mirë nga shëndeti. Kini mirësinë të më falni ca ilaçe?”
Dr. Gjilpëra e shikoi në sy dhe e kuptoi qëllimin e këtij barbari të korruptuar.
“Zoti komisar, unë s`kam prurë ilaç me vete, se ky udhëtim i parë që po bëj në Shqipëri është vetëm për të shikuar vendin dhe për të zënë një shtëpi. Po këtu në Durrës, pa fjalë, ka ilaçe: dhe në qoftë se me jipni leje, dëshiroj t`ju bëj një dhuratë që t`i blini vetë.”
Dhe pa pritur tjatër përgjigje nga komisari, veç kënaqësisë së shfaqur me një buzëqeshje, nxori çantën i numëroi gjashtë bileta 50 liretash njëra. Komisari i vuri shpejt në xhep duke i shtrënguar dorën dhe largoi fronin e tij. Atë çast u hap dera dhe hyri polici me dy kafetë, e la tepsinë në tryezë, dhe duke u ulur pranë komisarit i tha turqisht:
“Kur po bëhej kafeja, unë po përgjoja prapa derës, dëgjova dhe pashë, dhe dua hisenë time.”
“Hesht mëlun, se unë s`ta ha hakën!”,-iu përgjigj komisari gjithë në gjuhën turqishte: pstaj vazhdoi në shqip:
Zoti doktor Gjilpëra është njëri i ndershëm, më dha provat: duhet ti ndihim që të vejë rehat në Tiranë. Tromobili niset për dy orë. Lëre zotërinë e tij në një hotel që të haje e të çlodhet: pastaj, kur të afrohet ora, shko merre zotin doktor dhe shpjere në tromobil, ku në qoftë se s`ka vend, duhet të ketë.”
Polici salutoi, dhe pasi dr.Gjilpëra i shtrëngoi dorën komisarit, duallntë që të dy jashtë. Pasi u mbyll dera, komisari u hodh nga vendi i tij dhe i ngjiti syrin në verën e kyçit. Polici dhe doktori qëndruan në divan dhe kuvendonin. I thotë polici me zë të unjur.
“Zoti doktor, dëshiroj të ju mbaroj punë dhe të ju shërbej me çfarëdo mënyrë, po bëmëni dhe ju një të mirë. Kam gruan dhe vjehrrën të sëmurë. Më falni ca ilaçe, zoti doktor.”
“Me gjithë zemër përgjigjet doktori, dhe i vë në dorë 2 bileta nga 50 lireta njëra. Kur duallnë në oborr, komisari hapi penxheren dhe duke ngritur gishtin dëftonjës të dorës së djathtë.
“Edhe unë pashë, iblis!”,- i tha policit turqisht “tani ti hisenë tënde e more vetë!” dhe e mbylli penxheren pa pritur përgjigje.
Wednesday, July 16, 2008
Përgjim i pa autorizuar nga Gjykata!
A- Profesioni: Sekser
B- Biznesmen, pronar restoranti
A: Hë, si ma ke syrin sot? Të shikoj që je mërzitur, a të thashë që dy mundësi ke për gjobën...ty s`të mbushet mendja dhe unë s`kam çtë bëj!
B: Them ta paguaj, ajo gjobë është, unë s`kam asnjë mundësi për ta hequr...
A: Dëgjo, ty të kanë vënë gjobë 500 mijë lekë, më jep mua 300 mijë dhe e heqim...di unë çfarë bëj, me atë punë merrem, sapo i hoqa gjobën njërit, një telefonatë më duhet. Ajo fotografia që të kam treguar më ka bërë punë. Komandanti ishte andej nga fshati im dhe bëmë një foto së bashku si miq, tani të gjithë mendojnë se e njoh dhe më hapin rrugë...
B: ...të jap aq sa kërkon...po ata mund të vijnë prapë, më kanë lënë faturën, nuk dua të nisem për mirë, të paguaj më pak e të përfundoj më keq, është bërë vështirë...çfarë më garanton për këtë, e di se deri tani kam paguar tri gjoba të tilla?!
A: Ndize një cigare nga këto të miat dhe më dëgjo me vëmendje. Ke paguar tre gjoba se nuk ke mend në kokë. Ti paguan ata ta ngecin. Këtë gjobë mund ta heq vetëm unë, ose ai, nëse ke mik atë, s`kam çte duhem unë, mjafton tu thuash se je njeriu i tij dhe ata nuk bëjnë zë. Jo vetëm kaq, por pasi të mësojnë shkakun e heqjes së gjobës do të të lënë të qetë njëherë e përgjithmonë.
B: Për Komandantin po flet?
A: Po...ai është në krye të punëve këtij vendi, ai vendos për gjëra akoma më të mëdha, një gjobë 500 mijë lekë se u gjet njëri duke pirë cigare këtu, s`është asgjë për atë, e di mirë unë. Po të them se ai nuk ka dijeni fare për këto, por ajo fotografia që kam bërë me të, më shpëtoi kokën, të gjithë e kanë frikë se askush nuk shkon ti thotë se emri i tij përdoret lart e poshtë
B: Mos më ngatërro me këto gjëra të lutem! Ç`lidhje kam unë me atë njeri?!!! S`dua ta përmend...nuk dua! Kush do të besojë ndërhyrjen e tij në këto punë me ato fjalë të zjarrta që flet ai çdo ditë kundër korrupsionit?!
A: Unë po të them si funskionon, vetëm unë ose ai të zgjidhim punë, derisa nuk e njeh atë, bujrum, siç të thashë dhe është e mbaruar, jepi se nuk kam shumë kohë se...më presin. Nuk ka njeri këllqe të verifikojë nga ndërhyrë ai apo jo, nëse përmendim emrin e tij, ia kanë frikën të gjithë e dinë se me atë nuk bëhet shaka.
B: Nuk e di çfarë të bëj, mezi po heq diçka mënjanë pasi ndaj rrogat e këtyre punëtorëve që kanë mbetur, nuk e di...! Ku më gjetën mua xhanëm, gjithandej në bare e restorante pihet duhan, askush nuk po e zbaton atë dreq ligji, ç`pikë e zezë i solli tek unë?!
A: Mua më duhet të shkoj, kam ndonjë detyrim në këtë tavolinë?...ti vazhdo ti paguash inspektorët dhe ata, prapë do të të gjobisin ta dish...para duan.
B: Jo, jo, drekën e ke nga unë, po mendoja nëse mund të prisje dhe ca, më jep një afat të dytë nëse mundesh.
A: Nuk pres dot më gjatë, mund të vijnë të kërkojnë gjobën dhe nëse e paguan nuk mund të bëjmë asgjë, të thashë edhe njëherë, shpëton vetëm nëse je njeri i atij.
B: Prit të shkoj të marr paratë.
A: Okej njeri, më në fund.
B: Sa duheshin?
A: 300 të thashë, ndryshe nuk bëhet punë, një 50-she do ja lë në xhep Drejtorit...
B: Ja ku i ke paratë, 50, 100, 150, 200, 250, 300, në rregull? Fjalë dhe probleme nuk dua, nëse mundesh...ti dhashë kësaj here por dije se nuk paguaj më asnjë qindarkë nëse mendon ti nxisësh të më gjobisin duke besuar se do të të paguar përsëri.
A: Mbaroi kjo punë njeri! Edhe ti nuk duhet të flasësh, ata do të mendojnë se të ka mbaruar punë AI, do të mendojnë se je njeriu i tij dhe nuk të shqetësojnë. Tani po shkoj për atje të flas me Drejtorin. Nëse vijnë të kërkojnë likujdimin përpiqu ta shtysh. Okej njeri? Hajt mirë u pjekshim!
PS: Ky përgjim është realizuar në bazë të informacioneve operative të marra prej kamarieres që na u rrëfye me shpresën se do shpëtonte pronarin e saj të cilin inspektorët e shtetit vazhdojnë ta gjobisin sa herë që u jepet rasti. Interceptimi i bisedës është bërë pa autorizimin e Gjykatës, ndaj si i tillë, ky dialog nuk mund të konsiderohet provë materiale në një proces penal apo administrativ. Transkriptimi i fjalëve u mundësua në shenjë hakmarrje nga një ish-hetues i majtë i dalë në reformë pasi në pushtet erdhën të djathtët. Falenderojmë agjentin me nofkën “Komerdarja” i cili pati durimin të qëndronte me regjistruesin në duar pas murit të restorantit, në dalje të lavamanit ku kaluam kabllin e përgjuesve të maskuar në lulen pranë tavolinës. Jemi ende në dilemë lidhur me kolonën zanore që duhet të zgjedhim për të shoqëruar lancimin e dialogut në tregun politik, megjithëse mendimet e grupit hetimor vertiten në ujëra të turbullta qeveritare rreth këngëve të mëposhtme:
Herë me pare e herë pa pare...!
Dy dele, 300 napulona...!
Është bërë keq për lek!
Rroftë Kapidani!
B- Biznesmen, pronar restoranti
A: Hë, si ma ke syrin sot? Të shikoj që je mërzitur, a të thashë që dy mundësi ke për gjobën...ty s`të mbushet mendja dhe unë s`kam çtë bëj!
B: Them ta paguaj, ajo gjobë është, unë s`kam asnjë mundësi për ta hequr...
A: Dëgjo, ty të kanë vënë gjobë 500 mijë lekë, më jep mua 300 mijë dhe e heqim...di unë çfarë bëj, me atë punë merrem, sapo i hoqa gjobën njërit, një telefonatë më duhet. Ajo fotografia që të kam treguar më ka bërë punë. Komandanti ishte andej nga fshati im dhe bëmë një foto së bashku si miq, tani të gjithë mendojnë se e njoh dhe më hapin rrugë...
B: ...të jap aq sa kërkon...po ata mund të vijnë prapë, më kanë lënë faturën, nuk dua të nisem për mirë, të paguaj më pak e të përfundoj më keq, është bërë vështirë...çfarë më garanton për këtë, e di se deri tani kam paguar tri gjoba të tilla?!
A: Ndize një cigare nga këto të miat dhe më dëgjo me vëmendje. Ke paguar tre gjoba se nuk ke mend në kokë. Ti paguan ata ta ngecin. Këtë gjobë mund ta heq vetëm unë, ose ai, nëse ke mik atë, s`kam çte duhem unë, mjafton tu thuash se je njeriu i tij dhe ata nuk bëjnë zë. Jo vetëm kaq, por pasi të mësojnë shkakun e heqjes së gjobës do të të lënë të qetë njëherë e përgjithmonë.
B: Për Komandantin po flet?
A: Po...ai është në krye të punëve këtij vendi, ai vendos për gjëra akoma më të mëdha, një gjobë 500 mijë lekë se u gjet njëri duke pirë cigare këtu, s`është asgjë për atë, e di mirë unë. Po të them se ai nuk ka dijeni fare për këto, por ajo fotografia që kam bërë me të, më shpëtoi kokën, të gjithë e kanë frikë se askush nuk shkon ti thotë se emri i tij përdoret lart e poshtë
B: Mos më ngatërro me këto gjëra të lutem! Ç`lidhje kam unë me atë njeri?!!! S`dua ta përmend...nuk dua! Kush do të besojë ndërhyrjen e tij në këto punë me ato fjalë të zjarrta që flet ai çdo ditë kundër korrupsionit?!
A: Unë po të them si funskionon, vetëm unë ose ai të zgjidhim punë, derisa nuk e njeh atë, bujrum, siç të thashë dhe është e mbaruar, jepi se nuk kam shumë kohë se...më presin. Nuk ka njeri këllqe të verifikojë nga ndërhyrë ai apo jo, nëse përmendim emrin e tij, ia kanë frikën të gjithë e dinë se me atë nuk bëhet shaka.
B: Nuk e di çfarë të bëj, mezi po heq diçka mënjanë pasi ndaj rrogat e këtyre punëtorëve që kanë mbetur, nuk e di...! Ku më gjetën mua xhanëm, gjithandej në bare e restorante pihet duhan, askush nuk po e zbaton atë dreq ligji, ç`pikë e zezë i solli tek unë?!
A: Mua më duhet të shkoj, kam ndonjë detyrim në këtë tavolinë?...ti vazhdo ti paguash inspektorët dhe ata, prapë do të të gjobisin ta dish...para duan.
B: Jo, jo, drekën e ke nga unë, po mendoja nëse mund të prisje dhe ca, më jep një afat të dytë nëse mundesh.
A: Nuk pres dot më gjatë, mund të vijnë të kërkojnë gjobën dhe nëse e paguan nuk mund të bëjmë asgjë, të thashë edhe njëherë, shpëton vetëm nëse je njeri i atij.
B: Prit të shkoj të marr paratë.
A: Okej njeri, më në fund.
B: Sa duheshin?
A: 300 të thashë, ndryshe nuk bëhet punë, një 50-she do ja lë në xhep Drejtorit...
B: Ja ku i ke paratë, 50, 100, 150, 200, 250, 300, në rregull? Fjalë dhe probleme nuk dua, nëse mundesh...ti dhashë kësaj here por dije se nuk paguaj më asnjë qindarkë nëse mendon ti nxisësh të më gjobisin duke besuar se do të të paguar përsëri.
A: Mbaroi kjo punë njeri! Edhe ti nuk duhet të flasësh, ata do të mendojnë se të ka mbaruar punë AI, do të mendojnë se je njeriu i tij dhe nuk të shqetësojnë. Tani po shkoj për atje të flas me Drejtorin. Nëse vijnë të kërkojnë likujdimin përpiqu ta shtysh. Okej njeri? Hajt mirë u pjekshim!
PS: Ky përgjim është realizuar në bazë të informacioneve operative të marra prej kamarieres që na u rrëfye me shpresën se do shpëtonte pronarin e saj të cilin inspektorët e shtetit vazhdojnë ta gjobisin sa herë që u jepet rasti. Interceptimi i bisedës është bërë pa autorizimin e Gjykatës, ndaj si i tillë, ky dialog nuk mund të konsiderohet provë materiale në një proces penal apo administrativ. Transkriptimi i fjalëve u mundësua në shenjë hakmarrje nga një ish-hetues i majtë i dalë në reformë pasi në pushtet erdhën të djathtët. Falenderojmë agjentin me nofkën “Komerdarja” i cili pati durimin të qëndronte me regjistruesin në duar pas murit të restorantit, në dalje të lavamanit ku kaluam kabllin e përgjuesve të maskuar në lulen pranë tavolinës. Jemi ende në dilemë lidhur me kolonën zanore që duhet të zgjedhim për të shoqëruar lancimin e dialogut në tregun politik, megjithëse mendimet e grupit hetimor vertiten në ujëra të turbullta qeveritare rreth këngëve të mëposhtme:
Herë me pare e herë pa pare...!
Dy dele, 300 napulona...!
Është bërë keq për lek!
Rroftë Kapidani!
Tuesday, July 8, 2008
Gërdec 2008!
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Te nderuar miq, vizitorë të faqes, ne prag te nje udhetimi jashte Shqiperise per disa dite, sic po e genjej veten per pushimet e veres por qe ne fakt nuk eshte aspak pushim, po vendos kete postim, per tju kujtuar Ju dhe veten time, qe te mos harrojme!
26 te vdekur...mbi 300 te plagosur...(35 te gjymtuar)...5 mije banesa te shkaterruara, qindra mijera te traumatizuar dhe asnje fajtor!
Saturday, July 5, 2008
Vlorë, ekspeditë italo-shqiptare në parkun arkeologjik të Orikut
VLORË, /ATSH-H.Koçi/.-Një ekspeditë e përbashkët italo-shqiptare do të nisë së shpejti punën në Parkun Kombëtar Arkeologjik të Orikut, 25 km larg qytetit të Vlorës, e cila do të fokusohet kryesisht në zonën nënujore të lagunës me të njëjtin emër, ku fshihet një pjesë e qytetit të lashtë.
Drejtori i parqeve arkeologjike Amantia-Orik, Gëzim Llojdia, tha të shtunën për ATSH-në, se "fillesa e kësaj ekspedite, u hodh gjatë një vizite që zhvilloi ditët e fundit në këtë park, një ekspeditë e drejtuar nga Adrian Anastasi, drejtor i arkeologjisë nënujore Durrës dhe Xhulian Volpe, rektor i Universitetit të Foxhias(Itali), të cilët realizuan një rikonjicion të sitit arkeologjik Orik, në kuadrin e projektit "Liburnia", që ka nisur të zbatohet në bregdetin jugor të Shqipërisë".
Llojdia tha se projekti ‘Liburna", ose arkeologjia shqiptare e nënujit, është një projekt kombëtar, i cili është përfshirë në marrëveshjet 2007-2010 më qeverinë italiane. Ai ka si objektiv studimin e bregdetit shqiptar dhe ndërtimin e hartës arkeologjike të tij. Pjesë e punës së projektit është edhe një kërkim i realizuar para pak javësh në zonën nënujore të Porto Paelermos, ku u zbuluan objekte qeramike të shekullit IV dhe u realizua zonifikimi i plotë i kësaj pjese të bregdetit.
Sipas Llojdisë, një nga fazat më interesante të projektit, është eksplorimi i sitit arkeologjik të Orikut, ku puna do të përqëndrohet në zonën nënujore të lagunës ose siç emërtohet ndryshe, liqeni i Valltos, ku gjenden disa prej veprave monumentale të qytetit antik.
"Gërmadhat e qytetit antik të Orikut (Pashalimani i sotëm), gjenden ne pjesën me jugore të gjirit të Vlorës dhe 42 km në jug të Apollonisë, në një skelë të futur brenda bregut mbi kodrën që mban emrin Paleokaster, e larte 20 m mbi nivelin e detit", sqaron drejtori Llojdia.
Sipas tij, duke njohur faktin historik se në shek.I p.e.s. Oriku shërbeu si kryeurë e fuqive pushtuese të kohës, arenë luftërash midis Romës, Maqedonisë dhe Ilirisë, si dhe në luftën rivale midis Çezarit e Pompeut që i solli Orikut shumë shkatërrime, pikërisht kërkimet nënujore do të shtrihen në këtë zonë, ku ushtria e Pompeut u zu në befasi. Në këtë pjesë të liqenit gjendet akropoli, që daton në shek IV, tregu i qytetit, etj.
Gjatë punës paraprake që bënë pjesëtarët e ekspeditës, e cila do të nisë nga puna në terren në datën 29 korrik, u eksplorua porti i brendshem (portus introitus), i përmendur prej Cezarit, i cili është lokalizuar në lagunën 2.2 km të gjatë dhe 1.2 km të gjere, që ka formen e një trekendeshi me baze të drejtuar nga deti. Sipas Llojdisë, në ekstremin perëndimor, bankina përshkohet prej një kanali, i cili e lidhte lagunën me detin.
Aktualisht, në brendësi të lagunës, nën pasqyrën e ujit, spikasin qartë gjurmët e një muri, me gjerësi 1.80 metra, i cili lidh dy brigjet e saj dhe që, është bankina me gjatësi rreth 200 metra, që shërbente për ankorimin e anijeve.
Në kapërcyellin e erës sonë, krahas Apollonisë, Oriku dëshmohet si baza kryesore detare e Çezarit në Shqipërinë e Jugut. Përmendja e tij si qytet me mure mbrojtës, i pajisur me garnizon, tregon vazhdimësinë e jetës si qendër e fortifikuar edhe nga fundi i periudhës republikane.
Nga ana tjetër, ndërtimi i teatrit në shek. I-rë të erës sonë, dëshmon se Oriku edhe gjatë kohës perandorake, jetoi një periudhë lulëzimi. Forcën e tij jetësore e dëshmon dhe veprimtaria ndërtuese e Herod Atikut, pas tërmetit të shek. II-të. Porti i qytetit, siç e përmend Çezari, ka qenë nga ana e lagunës, ku dallohen dhe muret nën nivelin e detit. Kjo dëshmon se, gjatë shekujve ka ndodhur ulja e ngadalshme e bregut nën ujë, si edhe mbushja me aluvione e portit", sqaron për ATSH-në, drejtori i parqeve arkeologjike të Amantia-Orik.
Sipas tij, aktualisht, kanali është bllokuar, duke e lënë liqenin të izoluar dhe vetëm me një furnizues uji, që aktualisht është një dajlan peshku. Për këtë arsye, objekt i punës së ekspeditës së përbashkët italo-shqiptare, që do të nisë nga puna në datën 29 korrik, do të jetë dajlani e, më pas liqeni, i cili ka një grykë furnizimi, i mbuluar pjesërisht nga aluvionet dhe rëra.
Wednesday, July 2, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
