www.drejttropojes.blogspot.com
Dhuratën time simbolike
Ti e pranove atë mbrëmje vere
Tani kuptoj, që më ike
Pse nuk e mbajte asnjëherë
Ti shifrën tre kishe fiksim
Por s`ish dhuratë e preferuar
Ti e ke hedhur me përçmim?
Nje vend ku ty te te leshoj.
Nje strofe a note a nje brilant
Ku te te le, te puth, te shkoj.
Te gjej nje fushe a nje lulnaje
Ku butesisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund te te shperndaj.
Dhe te te puth e t' ik pa kthim
Dhe nuk do te dime as ne, askush
Harrimi ish ky, a s'ish harrim.
S'kam kohe te harroj shume gjera
Qe nga mendja ti nxjerr perjete.
Per tragjiket e vjeter e shkreptimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.
Ismail Kadare Pranvere 1990
vargjet qe recitoja do te kujtosh!
Do te te trishten gjinjte prej rritjes se femijeve,
ato sythe te fundit te jetes tende bosh.
Do te jem kaq larg sa duart e tua dylle e mjalte
do te plugojne vec kujtimit te rrenojave t'lakuriqta te mia.
Do te kuptosh qe bore mund te bjere pranveres,
dhe me e vrazhde bora pranveres bie.
qe me pare i derdhja si amfore plote
denuar do jene te vdesin duarsh te mia...
dhe vone se luleve njehere u del esenca
dhe sepse me zerin tend po t'me therrasesh
do jem kaq larg...
Perktheu A.Dizdari
http://www.geocities.com/
s_format/ere.html
2 comments:
Strofa e fundit me kujtoi nje varg nga bibla qe thote "perlat nuk ju hidhen derrave" sepse s'dine me i vleresu.
Shume me vend belle, keshtu mendoj edhe une tani. Eshte autobiografike ndaj po shprehem ne kete forme.
Post a Comment