Thursday, August 7, 2008

Kafshatë që s`kapërdihet!

Ti s`ke si ta mbash mend atë dhuratë, unë kurrë nuk ta pata premtuar! Megjithatë, nuk kam dashur asnjëherë që të të mungojë, madje premtimi im për të, ka munguar prej frikës se nuk do të arrija ta përmbushja atë zotim. Të cilin sa e sa herë e pata rrahur në mendje duke imagjinuar gëzimin dhe buzëqeshjen tënde, kur ta merrje në duar. E dija se do të gëzoheshe më fort prej idesë se dikush mendon per ty, sesa prej pasjes së saj, por kjo nuk kish rëndësi!
Po kthehem nga pazari. Shtëpia nuk është si më parë. Ka mbetur një derë, katër mure dhe çatia, ja kaq. Gjithçka kisha i shita gradualisht dhe me çmime të lira. Tregtarët nuk donin t`ja dinin. Më jepnin më pak para, ç`ka për mua ish një ditë më shumë pa ushqim. Unë kthehesha dhe pasi ushqehesha filloja të mendoja për ditët që do të vinin shpejt, duke më kthyer në të njëjtën gjendje si më parë. Kam menduar shpeshherë se bëja një gabim të pafalshëm kur ushqehesha. Truri sikur fitonte forcë dhe vihej në mendime duke më bërë ta parandjej rrezikun se një ditë, do të detyrohesha ta shisja dhuratën e më pas, s`do të kisha asgjë tjetër për të këmbyer me ato letra të fëlliqura që quhen para. Sa herë ushqehesha e mendoja më fort e me një tablo më të qartë fundin tim te afërt prej urisë. Është e çuditshme por ja që në disa rrethana, stomaku, ai organ jetësor me të cilin isha tallur pothajse një jetë të tërë, madje e kisha parafytyruar me neveri, fiton një avantazh të madh e të përkohshëm mbi trurin e uritur. I cili sa e sa herë më kish thënë dhe kish vendosur që të kujdesem aq për çka kisha në shtëpi, sa asnjë grimë pluhur apo lagështirë të mos flinte qetë për asnjë çast mbi orenditë, tani të zhdukura krejt. Ato nuk janë më. E humba librin e verdhë ku ish radhitur kryevepra e Migjenit mbi skamjen, mbi urinë, mbi mjerimin si kafshatë që s`kapërdihet. Libri s`është më, tani prej urisë shumë vargje truri s`ka forcë ti kujtojë, por dicka mbaj mend dhe shpeshhëerë e recitoj për të gjetur forcë (kafshatë që s`kapërdihet asht or vlla mjerimi), as dhurata jote nuk është më. Nuk është as e imja, nuk e di e kujt është. Ishte gjëja e fundit që shita. Si të gjitha të tjerat, edhe atë e shita me çmim të lirë, sepse dëshën të më linin pa ngrënë. Ndërsa e lëshoja nga duart, ishte rasti i parë në jetën time 63-vjeçare, që mallkova, mallkimi ish për blerësin e saj. Nuk e di as vetë përse e bëra, si i ndjerë në faj më pas, mallkova edhe veten. Pse kisha uri?! Pse duhej të ushqehesha! Asgjë s`më ka mbetur, veç urrejtjes së skajshme që po përtetoj për paratë. Dhe urrejtja ka qenë e rrallë në jetën time por mund të them, ndoshta ndjenja më e fortë e saj veç dashurisë për atë vajzë me të cilën shpresat e venitura dhe besimi në atë botë, më bëjnë të dëshiroj të bashkohem me të në jetën e përtejme. I katandisur keq në këtë gjendje ku jam, po harxhoj më shumë me cigare sesa me të ngrënë. Tani kam të holla edhe për pak ditë. Pastaj nuk e di çfarë të bëj. Po më çmend fakti se nuk e mbajta premtimin që të pata dhënë në mendjen time, atë më të lartën dëshirë që pata përjetuar këto kohë. Ja pra, tani, unë jam një hiç, një njeri i pa ngopur me bukë, një ëndërrimtar i pandreqshëm, i cili si çdo ëndër që e shkatërroi mizorisht ashtu si e kish krijuar, e dërrmoi edhe ëndërrën për dhuratën. Ajo çka mendoj tani është se kur të kthehem në shtëpi e të qëndroj më këmbë derisa të lodhem, pastaj, do të ulem në dysheme. Do ti vë shpatullat pas murit dhe ashtu, me duart mbi gjunjë, do ti shtyj orët derisa të më kaplojë gjumi... Por jo, nuk do të dorëzohem, fundi i shpejtë është kënaqësia e vetme që më ka mbetur. Për të fundit herë, por si gjithnjë, nuk do ti dorëzohem fatit, por do ta vendos vetë atë. Në të vërtetë ajo çka mendoj tani, është të kthehem përsëri në treg. Do të kërkoj blerësin e dhuratës, ti jap paratë dhe ta marr mbrapsht e ta çoj në shtëpi. Duhet të shpejtoj hapat, të kthej mbrapsht gjithçka mund të kthehet para se këmbët të më lëshojnë dhe shikimi të më mjegullohet prej urisë 4-ditore. Tani nuk e imagjinoj aspak çfarë do të ndodhë pasi të kthehem në shtëpi. Me vetëdije do të shkoj të bëj si të thashë më lart. Pasi të më kaplojë gjumi do të mbetem aty për disa ditë e më pas do të më gjejnë. Do të jem aty në dysheme, i shuar bashkë me një cigare të konsumuar deri në filtër, që ka mbetur mes gishtave të mi të ngrirë dhe...me dhuratën që të pata premtuar, aty pranë teksa e përkëdhel një fllad i lehtë që hyn prej dritares së hapur, që pothuajse nuk ndihet fare!
Tiranë, qershor 2002

2 comments:

Minerva said...

Seç m'u kujtua nje nga dhuratat me te shtrenjta qe kisha marre ndonjehere, nje guacke. (natyrisht vlera ishte sentimentale)

drejt tropojes said...

ndersa mua me kujtohet persohazhi, i shtrire mbi nje batanije te baltosur ne cepin e nje ndertese te vjeter ne qoshe te lagjes se humbur, me koken rrezuar poshte mbi kraheror dhe duart e shtrenguara fort ne bark, i harruar aty ku kish percjelle nje dite dhe priste te zbardhte tjetra...
Minerva, flm qe kalove ktej! ;))